Urodzony w Nowym Jorku John Davison Rockefeller (1839-1937) był pierwszym na świecie miliarderem (w dzisiejszych czasach byłby wart około 13,7 miliarda dolarów). Jako republikanin, Rockefeller popierał abolicję, jeszcze w czasach, gdy południowi przemysłowcy głosujący na demokratów czerpali zyski z ludzkiej własności. Był również metodystą/chrześcijaninem-baptystą, który wierzył, że Bóg uczynił go bogatym.
W 1864 r. wraz z Maurice’em Clarkiem (1827-1901) założył firmę Clark, Rockefeller & Co. zajmującą się produkcją zboża i produktów. Firma skorzystała na amerykańskiej wojnie domowej (1861-65), a Rockefeller wykorzystał swoje pieniądze do założenia firmy, która przyniosła mu fortunę: Standard Oil of California. Posługując się pojęciami protestanckiej etyki pracy i chrześcijańskiej dobroczynności, Rockefeller i jego pracownicy próbowali stworzyć wizerunek rodzinnej dynastii jako filantropijnej.
John Davison Rockefeller (1839-1937)
Różne instytuty i fundacje Rockefellera zrodziły inne podmioty, w tym Uniwersytet w Chicago, Zarząd Edukacji Ogólnej i tytułowy Instytut Badań Medycznych. Ale zapisy w dziennikach, dokumenty, listy i notatki z tamtych czasów potwierdzają, że motywem przewodnim było przede wszystkim uczynienie społeczeństwa zdrowszym i lepiej wykształconym, aby skłonić je do pracy dla firm, w które Rockefeller zainwestował. W połowie XX wieku było już jasne, że „filantropia” to także masowy, legalny unik podatkowy.
Program Rockefellera nastawiony na zysk obejmował promocję tak zwanej „medycyny naukowej”, która obecnie stała się normą. Chociaż Rockefeller osobiście popierał naturalne środki zaradcze, w tym homeopatię, publicznie finansował medycynę alopatyczną i był głównym trybikiem w maszynie, która dostosowała amerykańskie praktyki medyczne do europejskich standardów technologicznych. Ale instytucje, czy to religijne, korporacyjne, czy narodowe, nie są samowystarczalne. One się rozszerzają. Filantropia Rockefellera była de facto kolonializmem w krajach takich jak Chiny i Filipiny, gdzie odłamy jego Fundacji szkoliły tubylcze elity, by stosowały zachodnie „leki naukowe” i ograniczały ich tradycyjne, naturalne metody leczenia.
FUNDACJA W DOMU: „ZDROWIE JEST OPŁACALNE”
Były prezydent USA Bill Clinton (urzędujący w latach 1993-2001) powiedział: „Akademickie studia nad zdrowiem publicznym zawdzięczają swoje początki Rockefellerowi, który finansował najwcześniejsze programy w takich instytucjach, jak Johns Hopkins i Harvard [uniwersytety]”.
Nie wszyscy XIX-wieczni lekarze amerykańscy posiadali formalne kwalifikacje. Założone w latach 1846-47 Amerykańskie Stowarzyszenie Medyczne (American Medical Association) lobbowało na rzecz zapewnienia, że lekarze będą wykwalifikowani i wyszkoleni według określonych standardów. Jednak formalizacja szkolenia w zakresie opieki zdrowotnej wzmocniła strukturę rasową, płciową i klasową, ponieważ kobiety, osoby ubogie i nie-biali byli zazwyczaj wykluczani. Oprócz produkowania młodych, białych, męskich lekarzy z klasy średniej i wyższej, system ten zwalczał również naturalne zdrowie na rzecz nowej „medycyny naukowej „. Z kolei Popular Health Movement był lobby zajmującym się naturalnym zdrowiem, które w latach 50. XIX wieku dążyło do usunięcia prawnych zabezpieczeń dla lekkomyślnych lekarzy.
Pomimo prywatnej wiary Rockefellera w homeopatię, jednym z efektów pracy jego Fundacji w medycynie było osłabienie naturalnych alternatyw dla chemicznych recept. Sformalizowanie szkolenia lekarzy pierwszego kontaktu doprowadziło do powstania monopoli. Większość kierunków medycznych oferowały tylko trzy uniwersytety: Dartmouth, Harvard i Pennsylvania. Jeszcze na początku XX wieku amerykańscy lekarze zazwyczaj szkolili się w Europie. Celem Rockefellera było doprowadzenie amerykańskiej medycyny do standardów europejskich. Rockefeller wzorował swoją fundację zdrowia na berlińskim Instytucie Kocha (założonym w 1891 roku) i paryskim Instytucie Pasteura (1887).
Po studiach we Francji i Niemczech, amerykański parazytolog Charles Wardell Stiles (1867-1941) rozpoczął pracę w poprzedniku Fundacji Rockefellera, Komisji Sanitarnej Rockefellera. Stiles doradzał w sprawie choroby brzusznej – tęgoryjca, która dotykała głównie pracowników rolnych, a tym samym zyski Rockefellera et al. w jego inwestycjach tekstylnych. Stiles uważał, że tęgoryjec powodował „pewne przysłowiowe lenistwo biedniejszych klas białej populacji „.
Frederick Taylor Gates (1853-1929)
Jednym z głównych ideologów Rockefellera był baptystyczny duchowny, wielebny Frederick Taylor Gates (1853-1929, bez związku z Billem). W kapitalistycznym duchu epoki, Gates postrzegał ludzkie ciało jako amalgamat oddzielnych części, przypominający fabrykę. Gates uważał, że „wielkie organy ciała, takie jak wątroba, żołądek, trzustka, nerki, woreczek żółciowy, są wielkimi lokalnymi ośrodkami produkcyjnymi, utworzonymi z grup komórek w nieskończonej liczbie, wytwarzających te same rodzaje produktów, podobnie jak przemysł „.
Gates początkowo doradzał Standard Oil Rockefellera, zanim zaczął promować przedsięwzięcia zdrowotne magnata. Gates zauważył, że w każdym momencie 20 procent pracowników danej instytucji było codziennie chorych w domu i powiedział, że „zdrowie jest na różne sposoby opłacalne „. Sprzeciwił się wysiłkom założonego przez Rockefellera Uniwersytetu Chicagowskiego, który w 1898 roku starał się dostosować do pro-homeopatycznego Rush Medical College. Po studiach w Niemczech bakteriolog i patolog William H. Welch (1850-1934) był współzałożycielem Johns Hopkins School of Hygiene and Public Health. Gates poprosił Welcha o prowadzenie Rockefeller Institute for Medical Research, który do 1928 roku otrzymał 28 milionów dolarów dofinansowania (dziś około 385 milionów dolarów).
Tęgoryjce są organizmami pasożytniczymi, które żyją w jamie brzusznej i są zazwyczaj pobierane przez osoby zarażone podczas chodzenia boso i spożywania gleby, w pobliżu której ludzie się wypróżniali. Korzenie globalnej hegemonii zdrowotnej Fundacji sięgały amerykańskiego południa, gdzie czarnoskórzy robotnicy rolni nadal pracowali na polach bawełny. Nieudane wysiłki Fundacji w celu wyeliminowania tęgoryjca dały jednak planistom wystarczającą pewność, że ich praca może być eksportowana. Jednak ich metody dążyły do włączenia zagranicznych tradycyjnych uzdrowicieli do „naukowych” praktyk medycznych. Historyk Angela Matysiak opisuje, że podczas kampanii eliminacji tęgoryjca w Brazylii w 1917 roku społeczeństwo obywatelskie obawiało się, że Międzynarodowa Rada Zdrowia Rockefellera (IHB) zastąpi curanderos: naturalnych uzdrowicieli. „Aby zaradzić tym napięciom, pracownicy IHB w Brazylii, Kostaryce i innych krajach szukali sposobów na włączenie rodzimych uzdrowicieli do kampanii zdrowia publicznego”. Ale Rockefeller sprzeciwiał się rodzimym naturalnym lekom; przynajmniej dla społeczeństwa. Na przykład, dopiero gdy dostawy leku tymol zostały przerwane przez I wojnę światową (1914-18), IHB Rockefellera podawał pacjentom olej z chenopodium (kwiat rośliny podagrycznika). Przy zerowych protokołach etycznych lekarze Rockefellera zatruli na śmierć 222 dzieci tym olejem w latach 1914-1932, czyli coś, czego raczej nie zrobiliby naturalni uzdrowiciele.
ROCKEFELLER ZA GRANICĄ: „ZDROWIE MA PRZEWAGĘ NAD KARABINAMI MASZYNOWYMI”
Fundacja Rockefellera powołała serię kolejnych podmiotów zajmujących się zdrowiem, aby eksploatować zagraniczne leki i asymilować cudze tradycyjne praktyki do metod kierowanych przez Zachód. Międzynarodowa Rada Zdrowia i jej następcy wydali miliardy dolarów (dziesiątki miliardów w dzisiejszych pieniądzach) w ponad 100 krajach, zakładając 25 szkół i instytutów oraz sponsorując ponad 2500 żłobków.
Do podmiotów tych należały Międzynarodowa Komisja Zdrowia (1913-16) i Międzynarodowa Rada Zdrowia (vel Wydział, 1916-27). W tamtym czasie przedstawiciele światowego ciała, Ligi Narodów, opisali Międzynarodową Radę Zdrowia Rockefellera jako „jedyną istniejącą prawdziwie międzynarodową agencję, która pracuje obecnie nad dalszą konstruktywną pracą w dziedzinie zdrowia publicznego na całym świecie „. Prezes Fundacji Rockefellera, George E. Vincent (1864-1941), powiedział, że jeśli chodzi o podbijanie cudzoziemców, zdrowie publiczne ma „przewagę nad karabinami maszynowymi „. Filipińska Międzynarodowa Komisja Zdrowia odwiedzała plemiona Moro i działała, według słów urzędników Fundacji, jako „klin dla stałych wpływów cywilizacyjnych „.
Po okupacji Imperium Brytyjskiego (ok. 1842-1912), ale przed nacjonalizmem gospodarczym Przewodniczącego Mao (1893-1976), amerykańscy inwestorzy starali się wykorzystać ogromną populację robotniczą i surowce Chin. Rockefeller i jego następcy sfinansowali Peking Union Medical College kwotą 45 milionów dolarów (czyli pół miliarda dzisiaj). Chińska medycyna tradycyjna obejmuje, ale nie jest ograniczona do akupunktury, cuppingu, diety, ziół i qigongu. Jest ona stosowana od tysięcy lat i regularnie atakowana na Zachodzie przez zwolenników Big Pharma. Pieniądze Rockefellera zapoczątkowały ruch antytradycyjnej medycyny w Chinach, jednocześnie biorąc niektóre z jej pomysłów i produktów, aby zsyntetyzować je jako nowoczesne leki.
Na przykład rośliny efedry to krzewy, które rosną w większości krajów i wytwarzają niektóre zielone herbaty. Znane w medycynie chińskiej jako ma-huang, krzewy efedry są używane od 5000 lat i zostały po raz pierwszy skatalogowane przez cesarza Shen Nunga w 2700 r. p.n.e. Japoński profesor, Nagayoshi Nagai, wyizolował efedrynę z krzewu w 1885 r., aby wyprodukować syntetyczne substancje chemiczne do leczenia ciśnienia krwi. Finansowany przez Rockefellera Peking Union Medical College przypisał sobie zasługę wyizolowania i zsyntetyzowania tej substancji chemicznej. The Lancet donosi, że Kolegium „rozpowszechniło nowoczesne nauki medyczne w całych Chinach „. Dziś słyszymy o niebezpieczeństwach związanych z „nacjonalizmem szczepionkowym „. Rosyjska szczepionka Sputnik V przeciwko Sars-CoV-2 (COVID-19) została zdemonizowana przez zachodnie media, zanim zachodnia prasa uznała ją za skuteczną w ponad 90%. Brytyjska szczepionka AstraZeneca-Oxford była sprzedawana brytyjskiej opinii publicznej jako skuteczna, jednak kilka głów państw Unii Europejskiej, która promuje amerykańsko-niemiecką szczepionkę Pfizer-BioNTech, publicznie ostrzegało przed brytyjską szczepionką.
Nacjonalizm szczepionkowy zaczął się od Fundacji Rockefellera. Żółta gorączka jest śmiertelnym (śmiertelność 50%) tropikalnym wirusem pochodzącym od komarów. Międzynarodowa Rada Zdrowia Rockefellera podsycała kontrowersje, wskazując na efekty uboczne szczepionek przeciwko żółtej gorączce opracowanych przez konkurencyjne instytuty, takie jak Instytut Pasteura, który działał w kolonialnym podmiocie Francji, Tunezji. Szczepionki Rockefellera były początkowo porażkami. Autorzy artykułu z zakresu historii biologii stwierdzają: „sukces [sponsorowanych przez Rockefellera] kampanii przeciw żółtej gorączce uzyskano za pomocą tradycyjnego środka: eliminacji wektora choroby, komara „.
„Paris Green” otrzymał swoją nazwę po tym, jak został użyty przeciwko szczurom w kanałach słynnej stolicy Francji. Jest to toksyna na bazie arsenu, która była stosowana jako środek owadobójczy. Była ona masowo produkowana w Nowym Jorku. Bulletin of the Industrial Commission relacjonował w tym czasie, że ” wśród wielu robotników zaangażowanych w tę produkcję stwierdzono występowanie chorób wymagających zastanowienia.” Departament Pracy opisał ją jako „niebezpieczną truciznę, a choroba powstaje w wyniku oddychania powietrzem, które ją zawiera, przez uszkodzoną skórę i przez usta „. Rockefeller International Health Board eksperymentował z technikami walki z malarią w Brazylii, Bułgarii, Salwadorze, Indiach, Włoszech, Holandii, Nikaragui, Palestynie, Filipinach i Puerto Rico. Liga Narodów twierdziła, że kluczem do pokonania choroby są warunki sanitarne, ale lobbysta Rockefellera i lekarz Lewis Hackett (1884-1962) przekonywał do stosowania „zieleni paryskiej”. Międzynarodowa Rada Zdrowia wykorzystała swoją propagandę do promowania wyników wątpliwych, wstępnych badań we Włoszech.
Jeden z historyków pisze: „strategia przeciw komarom (…) położyła podwaliny pod późniejszą rewolucję DDT w malariologii „. DDT to także toksyna testowana przez amerykańską komisję ds. tyfusu. W czasie II wojny światowej (1939-45) instytuty zdrowia Fundacji Rockefellera testowały DDT na niemieckich i włoskich jeńcach wojennych, a także na więźniach algierskich, zanim ogłosiły sukces operacji DDT na Sardynii.
Motywy Rockefellera do eliminacji komarów ilustruje przypadek Meksyku. Historycy chorób zauważają, że wirus żółtej febry dotknął głównie porty morskie tego kraju, które były kluczowe dla zysków amerykańskich korporacji, w tym Standard Oil Rockefellera. Firma ta polegała na zagrożonym malarią porcie Veracruz. Oprócz stosowania trucizny do tępienia komarów w celu oczyszczenia portów dla zysku, Fundacja wykorzystywała swoje idee eugeniczne, by zachęcać meksykańskie kobiety do rodzenia „silnych” dzieci, które mogłyby wyrosnąć na zdrowych pracowników.
POWRÓT DO NORMALNOŚCI
Po II wojnie światowej Fundacja straciła kierunek. Tak zwany trzeci świat stał się polem bitwy pomiędzy imperializmem amerykańskim a dominacją sowiecką, a Fundacja Rockefellera miała trudności z opracowaniem internacjonalistycznej polityki powojennej. Gigantyczna amerykańska machina powojenna, określona przez przyszłego prezydenta Dwighta D. Eisenhowera mianem „kompleksu wojskowo-przemysłowego”, oznaczała, że granty na badania przyznawano za pośrednictwem rządowej Narodowej Fundacji Nauki, co sprawiło, że pieniądze Rockefellera stały się mniej atrakcyjne dla młodych badaczy. Fundacja Rockefellera początkowo odniosła sukces, finansując przesunięcie badań z chemii na biologię, zwłaszcza badanie białek do szczepień. „Ta decyzja była powszechnie postrzegana jako stymulująca powstanie nowej dziedziny biologii molekularnej”. To, co zaczęło się jako szkoły dla badań naukowych, zamieniło się w instrumenty niewolnicze, które przyznawały fundusze na wyraźne propozycje, a nie na badania teoretyczne. Ale badania teoretyczne są tam, gdzie zwykle dochodzi do wielkich przełomów.
Założenie Światowej Organizacji Zdrowia w 1948 roku zbiegło się z rozwiązaniem Międzynarodowej Rady Zdrowia Fundacji Rockefellera, która w 1951 roku została włączona do Wydziału Medycyny i Zdrowia Publicznego. Fundacja Rockefellera nie zdołała dokonać przejścia od badań nad białkami do badań nad DNA i straciła pozycję na rzecz dużych firm biotechnologicznych, takich jak Monsanto (obecnie Bayer). Jednak zmiany kulturowe zaczęły nabierać kształtów.
Fundacja zaczęła od zabierania naturalnych roślin praktykom medycyny tradycyjnej i wykorzystywania ich do promowania syntetycznych farmaceutyków. Ale będąc częścią mechanizmów niszczących świat poprzez swoje interesy związane z ropą naftową, bankowością i pestycydami, Rockefellerowie dostrzegli teraz potencjał zysku w rozwiązaniach problemów, które rzekomo pomogli stworzyć. W ostatnich latach Fundacja i następcy Rockefellera zaczęli dostrzegać wartość naturopatii.
Kilka lat temu naukowcy wymyślili nową epokę: Antropocen. W Antropocenie dominującym gatunkiem powodującym potencjalnie nieodwracalne zniszczenia ekosystemu planety jest człowiek. Fundacja Rockefellera i The Lancet opublikowały raport stwierdzający: „Daleko idące zmiany w strukturze i funkcji naturalnych systemów Ziemi stanowią rosnące zagrożenie dla ludzkiego zdrowia”.
Po przejściu od postrzegania ludzkiego ciała jako fabryki składającej się z oddzielnych części w XIX wieku do promowania biologii molekularnej w celu stymulowania zysków biotechnologii w XX wieku, Fundacja obecnie potępia „coraz bardziej molekularne podejście do medycyny, które ignoruje kontekst społeczny i środowiskowy „.
Czasami pasożytnicza chciwość klas rządzących niszczy żywiciela, w tym przypadku planetę, zmuszając naszych „mocodawców” do zmodyfikowania swojej propagandy w wymyślonych przez nich nowych epokach.
