Genialne odkrycia Viktora Schaubergera dotyczące naturalnych energii naszej planety oraz ich wydobycia i wykorzystania są bardziej aktualne niż kiedykolwiek: wiedza o energiach, które są odpowiedzialne za interakcje w całym stworzeniu oraz za niesamowitą obfitość i płodność natury. Książka „Zrozumieć i wykorzystać naturalne energie” (w Niemieckim przekładzie), która może zmienić nasze myślenie, zrewolucjonizować naukę i politykę oraz wnieść znaczący wkład w pogodzenie technologii i natury!
Podobnie jak wielu innych genialnych wynalazców, Viktor Schauberger (1885-1958) był źle oceniany i wyśmiewany za życia, ale dziś bardziej niż kiedykolwiek jego osiągnięcia mogą stać się kluczem do pogodzenia technologii i natury, a jego przełomowe odkrycia i wynalazki stają się coraz bardziej istotne, ponieważ nasza wroga technologia ma zamiar zniszczyć ludzi i środowisko. Callum Coats daje nam wgląd w dokumenty tego sumiennego obserwatora i badacza przyrody oraz genialnego wynalazcy. Wprowadza czytelnika w fascynujące tajemnice natury, poruszając takie tematy jak:
– Energia lewitacji wody
– Ruch wirowy jako podstawa energetyczna
– Drzewa jako energetyczne biokondensatory
– Samooczyszczające się rzeki jako żywiciele krajobrazu
– Las jako fundamentalna podstawa życia
– Zwiększanie żyzności gleby dzięki energii
– Rewolucyjne narzędzia rolnicze
– Wynalezienie systemu klimatyzacji wykorzystującego darmową energię
– Maszyny i urządzenia latające przypominające UFO
– Zdecentralizowane generatory energii
Przykładowy odczyt
Viktor Schauberger zawsze szukał metod generowania energii za pomocą wody. W tym celu wykorzystał interakcję między uzupełniającymi się, ale przeciwstawnymi formami energii, takimi jak ciepło i zimno, elektryczność i magnetyzm, siła odśrodkowa i dośrodkowa – wszystkie pary przeciwieństw działające razem, które tworzą jedność lub całość poprzez ich łączącą, wzajemną interakcję.
Jak zdał sobie sprawę, przeciwstawne siły ssania i ciśnienia mogą być wykorzystane w podobny sposób do stworzenia potężnego efektu napędowego, jeśli pozwoli się im działać wzdłuż wspólnej osi. W 1936 r. z powodzeniem złożył wniosek patentowy na swoją turbinę powietrzną, w której zastosował dośrodkową „sprężarkę” i centralną rurę wydechową (austriacki patent nr 145141).
Następnie złożono kolejne wnioski patentowe, w których koncepcja ta została jeszcze bardziej udoskonalona. Chociaż dziś nie ma po nich śladu, urządzenie opisane w tych późniejszych patentach było nie tylko zdolne do przekształcania wody morskiej w słodką, ale mogło być również wykorzystywane do zasilania samolotów i łodzi podwodnych. Jednak Schauberger po raz kolejny padł ofiarą oszustwa i inni przywłaszczyli sobie jego pomysły. W dokumentach z 1941 r. opisuje on, jak prof. Ernst Heinkel, projektant pierwszego działającego samolotu odrzutowego (dziewiczy lot 27 sierpnia 1939 r.; patrz rys. 1.1), uzyskał dostęp do jego tymczasowych wniosków patentowych od rzecznika patentowego Lehmanna-Harlensa w berlińskim urzędzie patentowym. Po ich dokładnym przestudiowaniu Heinkel stwierdził, że nie jest nimi zainteresowany, ale natychmiast rozpoczął tajny program badawczy, w którym wykorzystał te informacje w zmodyfikowanej formie, aby poprawić osiągi swojego myśliwca o prędkości 1000 km/h – najprawdopodobniej He 280. Było to przestępcze naruszenie wniosku patentowego Schaubergera, który nadal miał być traktowany jako poufny.
Aby nie dopuścić do odkrycia tego faktu, a jednocześnie móc czerpać dalsze korzyści z nielegalnie uzyskanych danych, Heinkel złośliwie próbował ograniczyć ważność patentu Schaubergera wyłącznie do przetwarzania wody morskiej w wodę pitną. Z drugiej strony, chciał zakazać stosowania go do napędu samolotów i łodzi podwodnych. W międzyczasie Heinkel kontynuował swoje tajne eksperymenty, choć bezskutecznie, ponieważ nie rozumiał ich właściwie. Projektant, który był nieco pozbawiony zasad etycznych, starał się teraz nakłonić Schaubergera do współpracy przy swoim projekcie. Choć wstępne rozmowy zostały ostatecznie przeprowadzone, Schauberger nie podjął współpracy, ponieważ w tym czasie dowiedział się, w jaki sposób Heinkel zdobył jego informacje.
To położyło kres wszelkim kontaktom między tymi dwoma mężczyznami. Heinkel jednak, wykorzystując swoją nieuczciwie zdobytą przewagę i przypisując sobie wszystkie zasługi, kontynuował swoje badania, które ostatecznie zakończyły się znacznie ulepszoną turbiną, będącą bezpośrednim wynikiem zastosowania teorii Schaubergera. W tym kontekście Viktor Schauberger, wraz z innymi, takimi jak Sir Frank Whittle, wynalazca angielskiego silnika odrzutowego, może być również postrzegany jako współzałożyciel dzisiejszej ery odrzutowców.
Zachęcał nawet do opracowania i budowy szybkiego samolotu naddźwiękowego, którego konstrukcja imitowała kształty ciała ryb morskich.
Dzisiejsze bombowce stealth są wyraźnie wzorowane na tych kształtach (patrz rys. 1.2). W 1939 r. osobiste badania Schaubergera praktycznie stanęły w miejscu, ponieważ wszystkie materiały, których potrzebował, zostały wykorzystane do produkcji wojennej. Jednak w 1941 r. został zaproszony przez marszałka lotnictwa Ernsta Udeta do omówienia rosnącego kryzysu w produkcji energii i potencjalnych rozwiązań.
W rezultacie w pobliżu Augsburga powstały pomieszczenia do badań i rozwoju. Wszystko to jednak spełzło na niczym, częściowo dlatego, że Udet zmarł, a częściowo dlatego, że miejsce to zostało zbombardowane przez aliantów w 1942 roku. Pomimo inwalidztwa wojennego i zaawansowanego wieku 58 lat, Schauberger został uznany za zdolnego do służby wojskowej w 1943 roku i, wbrew jego zaciekłemu oporowi, został wcielony do Waffen SS. Tam został podporządkowany Heinrichowi Himmlerowi, który zmusił go do badań nad rozwojem nowej tajnej broni.
Przydzielono mu odpowiednie pomieszczenia w pałacu Schönbrunn, a pobliski obóz koncentracyjny Mauthausen miał zapewnić mu siłę roboczą w postaci uwięzionych inżynierów. Grożono mu śmiercią, jeśli nie zastosuje się do rozkazów i nie przeprowadzi swoich badań.
Jednak pomimo tych gróźb, Schauberger nie ustępował i zażądał, aby dowództwo SS otrzymało nieograniczone prawo wyboru różnych inżynierów, których potrzebował. Ponadto zażądał, aby wszyscy wybrani przez niego inżynierowie zostali całkowicie wycofani z obozu, odpowiednio karmieni, ubrani w normalne cywilne ubrania i zakwaterowani w cywilnych kwaterach; w przeciwnym razie byliby nieproduktywni. Jak wyjaśnił, ludzie, którzy obawiają się o swoje życie i cierpią z powodu ogromnego stresu emocjonalnego, nie mogą pracować konsekwentnie i kreatywnie.
Co zaskakujące, SS zgodziło się, więc Schauberger wybrał około dwudziestu do trzydziestu inżynierów i rzemieślników w Mauthausen, którzy zostali zakwaterowani w różnych domach w pobliżu fabryki.
Kiedy wszyscy się zebrali, Schauberger ostrzegł ich, aby pracowali tak ciężko, jak to tylko możliwe i pod żadnym pozorem nie próbowali uciekać, w przeciwnym razie on sam straci życie. Zabrali się ochoczo do pracy i choć nie rozumieli, co Schauberger chce osiągnąć, sumiennie wykonywali jego polecenia. Ostatecznie zbudowano dwie maszyny, które nazwano „Repulsator” i „Repulsine” w nawiązaniu do generowanych przez nie sił odrzutu.
Obie maszyny działały w oparciu o siły ściskające implozji, które są znacznie silniejsze niż siły wybuchowe. Maszyny te zostały zbadane bardziej szczegółowo w rozdziale 21, mimo że trudno było uzyskać dokładne informacje na ich temat. Wynika to z faktu, że po zakończeniu wojny wszystkie informacje sklasyfikowane jako ściśle tajne zostały skonfiskowane przez aliantów – Rosjan, Francuzów, Brytyjczyków i Amerykanów – i dlatego nie są już dostępne dla ogółu społeczeństwa. Nie ma również śladu po jakichkolwiek patentach z okresu wojny, które Schauberger z pewnością przedłożył zgodnie ze swoim zwyczajem.
Z pewnego punktu widzenia Viktor Schauberger mógł uważać się za szczęściarza pod koniec wojny, kiedy SS przeniosło go i jego zespół inżynierów z Wiednia do Leonstein w Górnej Austrii z powodu bombardowań. Oznaczało to, że w maju 1945 r. podlegał jurysdykcji amerykańskich sił okupacyjnych.
W Leonstein Schauberger został zatrzymany przez Amerykanów na dziewięć miesięcy i umieszczony w strzeżonym, podwójnie ogrodzonym kompleksie. Z jednej strony miało to na celu uzyskanie informacji o jego mimowolnych, ale przydatnych badaniach wojennych w Mauthausen i Leonstein nad „wyższymi” energiami atomowymi, a z drugiej, aby zapobiec jego uprowadzeniu przez Rosjan.
Schauberger potwierdził to w liście z 28 lutego 1956 r. do ówczesnego niemieckiego ministra obrony Franza Josefa Straußa. Donosi w nim, że ostatnie urządzenie, nad którym pracował, zostało skonfiskowane zaledwie kilka dni po udanym teście lotniczym przez inżynierów z amerykańskich służb specjalnych, którzy zdawali się być o nim dobrze poinformowani. Z drugiej strony, najważniejszy element aparatury, o którym zapomniano w pośpiechu związanym z przeprowadzką do Leonstein, został zabrany z jego mieszkania w Wiedniu przez Rosjan. Następnie wysadzili mieszkanie w powietrze. Po tym, jak Schauberger został dokładnie przesłuchany, najwyraźniej grożono mu dalszym internowaniem, gdyby był na tyle głupi, by kontynuować swoje badania w tej dziedzinie. Podczas tej fazy uwięzienia Schauberger, który nie miał teraz ani grosza przy duszy, miał mnóstwo czasu na myślenie o swojej przyszłości, a także na przesłuchania.
W okresie powojennym wciąż brakowało żywności i wiele osób cierpiało z powodu niedożywienia. Kiedy Schauberger został w końcu zwolniony i przeprowadził się do Salzburga pod koniec 1946 roku, zaczął wykorzystywać swoją szeroką wiedzę na temat rolnictwa i stosowanych wówczas form uprawy gleby. We współpracy z Franzem Rosenbergerem był w stanie wykazać, że znaczny wzrost produktywności można osiągnąć poprzez zastosowanie wiedzy zdobytej w Bułgarii przed wojną.
Ponieważ wszelkie postępy w tej dziedzinie zostały zablokowane przez skorumpowanych polityków po 1949 roku, Schauberger powrócił do swoich badań nad implozją, produkcją energii i ruchem wody.
Dysponując ograniczonymi funduszami, starał się rozwijać swoje wcześniejsze badania. Ostatecznie zakończyło się to w 1952 r. badaniem naukowym na Uniwersytecie Technicznym w Stuttgarcie. Pod kierownictwem profesora Franza Pöpela potwierdzono jego teorie dotyczące naturalnego przepływu wody. Schauberger kontynuował pracę nad swoimi różnymi urządzeniami z głodem badań i niezłomną determinacją. Aloys Kokaly, wydawca Implosion – magazynu poświęconego teoriom Viktora Schaubergera – i były podoficer Waffen-SS, któremu udało się zdobyć materiały do badań Schaubergera w pałacu Schönbrunn, zapytał go kiedyś, dlaczego wciąż tak ciężko pracuje. Wynalazca odpowiedział: „Muszę zapewnić ludziom, którzy chcą chronić lub ratować życie, źródło energii, które wytwarza energię tak tanio, że rozszczepienie jądrowe jest nie tylko nieekonomiczne, ale i bezsensowne”. „To jest zadanie na resztę mojego życia”.
To jest zadanie na resztę mojego życia”. 19 Ostatnim wynalazkiem Viktora Schaubergera była domowa elektrownia pokazana na zdjęciach 1.3a i 1.3b. Konstrukcja była surowa i prymitywna, ponieważ środki Schaubergera były ograniczone ze względu na jego niezwykle skromną emeryturę. W rezultacie maszyna ta nie działała tak dobrze, jak się spodziewał – była nieszczelna. Najwyraźniej maszyna ta była niefortunnym kompromisem między geometrią mechaniki a geometrią świata organicznego. Był to bolesny punkt zwrotny w życiu tego niezwykłego człowieka. Schauberger odznaczał się niezwykłą prawością osobistą, uczciwością i wielkim poczuciem odpowiedzialności. Jego słowo było jego spoiwem w każdym przedsięwzięciu, nawet jeśli ostatecznie przegrywał. Nie tolerował oszustwa ani żadnego rodzaju tajemnicy ze strony kogokolwiek, kto z nim pracował – czy to jako podwładny, czy przełożony.
Taka postawa często przysparzała mu problemów, na przykład w postaci wysokich strat finansowych. Schauberger nie był biznesmenem i dlatego nie był zainteresowany komercjalizacją swoich wynalazków dla osobistych korzyści. Jego główną troską było zapewnienie obecnym i przyszłym pokoleniom możliwości, w postaci wiedzy i maszyn, zapoczątkowania i utrzymania złotego wieku dobrobytu, pokoju i harmonii.
Jednym z jego głównych problemów było zawsze znalezienie uczciwych i bezinteresownych ludzi, którzy mogliby pomóc mu w rozwoju i produkcji różnych urządzeń, za pomocą których te szlachetne idee miały być realizowane. W wielu przypadkach jego zaufanie zostało haniebnie nadużyte, o czym świadczą fragmenty listu z 4 lutego 1958 r. do przyjaciela, niejakiego pana „R”, na około siedem i pół miesiąca przed śmiercią Viktora Schaubergera: