Henry P. Stapp jest fizykiem teoretycznym na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, który pracował z niektórymi z ojców założycieli mechaniki kwantowej. Nie próbuje on udowodnić, że dusza istnieje, ale mówi, że istnienie duszy mieści się w prawach fizyki. Nie jest prawdą stwierdzenie, że wiara w duszę jest nienaukowa, według Stappa. Słowo „dusza” odnosi się do osobowości niezależnej od mózgu lub reszty ciała ludzkiego, która może przetrwać poza śmiercią. W swoim artykule „Compatibility of Contemporary Physical Theory with Personality Survival” pisał: „Silne wątpliwości co do przetrwania osobowości oparte wyłącznie na przekonaniu, że pośmiertne przetrwanie jest niezgodne z prawami fizyki, są bezpodstawne”.

Pracuje z kopenhaską interpretacją mechaniki kwantowej – mniej więcej taką samą, jaką posługiwali się niektórzy założyciele mechaniki kwantowej, Niels Bohr i Werner Heisenberg. Nawet Bohr i Heisenberg mieli pewne nieporozumienia co do tego, jak działa mechanika kwantowa, a rozumienie tej teorii od tamtego czasu również było zróżnicowane. Wpływ na to miał referat Stappa na temat interpretacji kopenhaskiej. Został on napisany w latach 70. i Heisenberg napisał do niego aneks.

Stapp zwrócił uwagę na swoje własne koncepcje: „Nie było żadnej wskazówki w moich poprzednich opisach (lub koncepcji) tej ortodoksyjnej mechaniki kwantowej jakiegokolwiek pojęcia o przetrwaniu osobowości.”

Dlaczego teoria kwantowa może wskazywać na życie po śmierci

Stapp wyjaśnia, że ​​twórcy teorii kwantowej wymagali od naukowców zasadniczo podzielenia świata na dwie części. Poza tym matematyka klasyczna mogłaby opisać procesy fizyczne doświadczane empirycznie. Matematyka kwantowa opisuje dziedzinę, „która nie pociąga za sobą całkowitego determinizmu fizycznego”.

Stapp napisał: „Ogólnie można stwierdzić, że wyewoluowany stan układu poniżej nacięcia nie może być dopasowany do żadnego wyobrażalnego klasycznego opisu właściwości widocznych dla obserwatorów„. Jak więc naukowcy obserwują to, co niewidzialne? Wybierają określone właściwości układu kwantowego i ustawiają aparaturę, aby zobaczyć ich wpływ na procesy fizyczne.

Kluczem jest wybór eksperymentatora. Podczas pracy z układem kwantowym wykazano, że wybór obserwatora fizycznie wpływa na to, co się objawia i co można zaobserwować powyżej.

Stapp zacytował analogię Bohra do tej interakcji między naukowcem a wynikami jego eksperymentu: „[To jak] ślepy człowiek z laską: kiedy laska jest trzymana luźno, granica między osobą a światem zewnętrznym jest podziałem między ręką a laską; ale kiedy jest trzymana mocno, laska staje się częścią sondującej jaźni.

Fizyczne i psychiczne są połączone w dynamiczny sposób. W odniesieniu do relacji pomiędzy umysłem i mózgiem, wydaje się, że obserwator może utrzymać wybraną aktywność mózgu, która w przeciwnym razie byłaby ulotna. Jest to wybór podobny do wyboru dokonywanego przez naukowca przy podejmowaniu decyzji o tym, jakie właściwości systemu kwantowego należy badać. Kwantowe wyjaśnienie, jak umysł i mózg mogą być oddzielne lub różne, ale połączone przez prawa fizyki „jest pożądanym objawieniem”, napisał Stapp. „Rozwiązuje ono problem, który od wieków nęka zarówno naukę, jak i filozofię – wyobrażoną naukową potrzebę albo zrównania umysłu z mózgiem, albo uczynienia go dynamicznie niezależnym od umysłu”.

Stapp powiedział, że nie jest to sprzeczne z prawami fizyki, że osobowość zmarłej osoby może przywiązać się do osoby żywej, jak w przypadku tak zwanego opętania duchowego. Nie wymagałoby to żadnej podstawowej zmiany w teorii ortodoksyjnej, chociaż „wymagałoby to rozluźnienia idei, że zdarzenia fizyczne i psychiczne zachodzą tylko w parze”.

Dla utrzymania ludzkiej moralności konieczne jest traktowanie ludzi jako czegoś więcej niż tylko osoby z krwi i ciała.

Opracował: Amon

www.strefa44.pl