Wydaje się, że możemy mówić o świadomości i badaniach nad świadomością tak długo, jak długo pozostaje to w granicach „rzeczywistości” i nie narusza „barier percepcji”. To dlatego tak wiele naszych współczesnych społeczeństw i rynku medialnego jest wypełnionych pop-duchowością, ponieważ funkcjonują one raczej jako kulturowe remedia niż rewolucje. To znaczy, dostarczają one raczej plastra opatrunkowego niż szukają trwałego lekarstwa. Wiele łatwych praktyk „samopomocy” oferuje „fałszywe wyjście” przez drzwi obrotowe, tak że ludzie mają wrażenie, że znaleźli drogę wyjścia z „systemu”, tylko po to, aby zostać ponownie do niego wprowadzeni. Takie nauki lub oferty działają jak autotrankwilizatory – działają jako mechanizmy autotrankwilizujące, aby zapewnić alternatywne leczenie lub przyjemne doznania, które wydają się być obrzeżem lub „poza” systemem, ale nim nie są. Jest to raczej kolejny podzbiór w ramach ogólnego programu; ale podzbiór, który nie stanowi zagrożenia ani nie dostarcza środków postrzegania przez zaprogramowany zestaw rzeczywistości. Innymi słowy, jest to dozwolona anomalia.
Dozwolone anomalie” to przykłady mechanizmów znieczulenia psychicznego, które łagodzą lub wręcz rozwiewają pierwotną chęć poszukiwania odpowiedzi. Służą one również jako szybkie nasycenie (fast food) przynoszące chwilową satysfakcję. Tymczasowe nasycenie lub zadowolenie stępia prawdziwy głód, tak że później chęć rozwoju pozostaje w „strefie złotego środka”, w której nie jest się ani zbyt głodnym, ani zbyt pełnym – wystarczająco pełnym, aby chcieć kontynuować duchową pogoń, ale nie zbyt głodnym, aby chcieć szukać poza tym, co jest otwarcie oferowane lub dostępne na rynku. Siły obecnie działające na ludzkość są tymi, które zmuszą nas do odejścia lub śmierci, aby stawać się. Obecnie dostępna możliwość zmusza nas do stania się czymś jakościowo nowym. Jest to teraz doskonały czas na osobisty postęp i rozszerzenie percepcji i świadomości. Nie trzeba już być sprytnym – trzeba być mądrym.
Zauważalny jest spadek tego, co w uproszczeniu można nazwać „poszukiwaniem metafizycznym” (co było również znane jako „poszukiwanie duchowe”). Wewnętrzny impuls do poszukiwania poza materialno-fizycznymi pozorami prawie zniknął ze współczesnego życia. Dawno temu został on dokooptowany do dążeń religijnych i przekształcony w rytualne ceremonie i dogmaty. Niedawno została wprowadzona przez ludzi zwabionych egzotycznymi zainteresowaniami, „alejami aszramów” i „bulwarami guru”. Blask „samorozwoju” znalazł pożądany rynek w blasku mediów społecznościowych. Głębia wewnętrznej tęsknoty jest zarysowywana na powierzchni i zaspokajana poprzez popijanie śpiewających misek wewnętrznej harmonii i pokoju na świecie.
Zbyt łatwo jest stać się stereotypami nas samych, napędzanymi przez frazesy fałszywego mistycyzmu i powierzchownych osiągnięć. We współczesnym życiu jest tak wiele rzeczy, które wywierają na nas wpływ, abyśmy zapomnieli o sobie, że sam akt przypomnienia sobie o sobie staje się siłą buntu i zdradą wobec świata materialnego. Prowadzi się nas do zapomnienia tych zdolności, które przynosimy ze sobą ze sfery metafizycznej. Jesteśmy tu na tym świecie zarówno jako goście, jak i kustosze; zamieszkujemy nasze ciała w trakcie doświadczeń życiowych w nadziei na jak najlepsze wykorzystanie tych obdarowanych żyć. A jednak rzadko dochodzimy do prawdy o tym, kim naprawdę jesteśmy. Stajemy się zauroczeni sferą materialną i jej systemowymi dywersjami. Nasza niezależna wolność i wolna wola jest niszczona przez uleganie ustalonym wzorcom, nawykom i zaprogramowanym zachowaniom.
Ogólnie rzecz biorąc, w naszych społeczeństwach jednostka jest „dopuszczana” do pewnej formy „duchowości” na tyle, aby zapewnić jej smakowity zapach satysfakcji. Jest to następnie noszone przez całe życie jako stały wyznacznik 'zadowolonego osiągnięcia’ – zewnętrzna uznawana odznaka honorowa. Jednostka przestaje wtedy wykonywać Pracę – krytyczne poszukiwanie – i ustawia się w szeregu w ramach Gry. Wieczne wspomnienie zaczyna ponownie zanikać. Ale … czy kiedykolwiek zrobiliśmy wystarczająco wiele?
Ludzka cywilizacja jest zainfekowana dewiacyjnymi rozproszeniami rozpowszechnianymi przez społeczne, kulturowe, a także duchowe zgorszenie. Tak wiele fałszywego złota w obiegu tworzy gospodarkę równoległą. Z drugiej jednak strony prawdziwe złoto zwiększa swoją wartość. Rozpad wartości metafizycznych i towarzyszący temu rozkład moralny są częścią celowej projekcji w kierunku hiper-materializmu. Musimy jeszcze w pełni uświadomić sobie, że najszybszą drogą do przebudzenia jest stanie się przyczyną przebudzenia kogoś innego. Pomagając i służąc naszym bliźnim, pomagamy jednocześnie sobie. Wielu ludzi jest już przebudzonych – tylko jeszcze o tym nie wiedzą. Brzmi sprzecznie? Ile razy zdarzyło się nam wiedzieć, że coś jest słuszne, a jednak tego nie robimy? Podobnie, tak wielu ludzi instynktownie czuje wewnętrzny pęd i wyczuwa inwersję świata, a jednak decyduje się nie działać zgodnie z tym. Według słów mędrca i filozofa Sri Aurobindo:
Nasza obecna rzeczywistość konsensusowa nie jest dokładnym przedstawieniem doświadczenia życiowego i nie jest już tam, gdzie powinniśmy być. Musimy odwrócić rzeczy tak, aby świat zewnętrzny został rozpoznany jako stan snu, lub niższy percepcyjny poziom rzeczywistości. Nadszedł czas, aby wybrać inną linię czasu – jeśli to ma jakiś sens?
Jeśli ludzie nadal są karmieni odpadami świata zewnętrznego – jego cyrkiem medialnym, absurdami rozrywkowymi i wyreżyserowaną propagandą – wtedy konsensusowa rzeczywistość jest nieustannie nadrukowywana (zatwierdzana) przez te dane, które ludzie wprowadzają z powrotem do systemu. Nowy szablon lub pole świadomości z trudem powstaje. Masowy stan percepcji pozostaje niski – bardzo niski. Jako zbiorowy gatunek, ludzkość nie może dłużej pozostawać na tym niskim poziomie świadomości percepcyjnej (ignorancji) w czasie, gdy postęp w świadomości jest niezbędny. To po prostu nie jest możliwe do utrzymania w dłuższej perspektywie. Jeśli ten spolaryzowany stan będzie trwał, to prawdopodobnie nastąpi rozłam w przyszłości ludzkości i nie wszyscy będą podążać tą samą ścieżką. To, co wybierzemy dzisiaj, stanie się rzeczywistością, której doświadczymy później. Teraz jest czas na postęp w zakresie postrzegania świadomości: czas na ROZWÓJ. Czas, aby wyrosnąć z soczewki infantylnego postrzegania. Nadszedł czas, aby przejść każdy krok ze świadomością, ze świadomą wiedzą, zamiast potykać się na autopilocie.
Owoce drzewa
Starożytna opowieść mówi, że pewien mędrzec opowiedział kiedyś historię o niezwykłym drzewie, które można było znaleźć w Indiach. Jak opowiadał, ludzie, którzy jedli owoce tego drzewa, nie starzeli się ani nie umierali. Legenda ta została powtórzona przez wiarygodną osobę jednemu z królów Azji Środkowej z dawnych czasów, a monarcha ten od razu poczuł namiętne pragnienie posiadania owocu – źródła Eliksiru Życia.
Król wysłał więc odpowiednio zaradnego przedstawiciela, aby odnalazł i przywiózł owoce tego drzewa. Przez wiele lat wysłannik odwiedzał jedno miasto za drugim, podróżował po całych Indiach, mieście i kraju, i pilnie wypytywał o przedmiot swoich poszukiwań każdego, kto mógł wiedzieć o jego naturze i gdzie można go znaleźć. Jak możecie sobie wyobrazić, niektórzy ludzie mówili temu człowiekowi, że takie poszukiwania muszą być oczywiście tylko poszukiwaniem szaleńca; inni wypytywali go dokładnie, aby dowiedzieć się, jak osoba o tak oczywistej inteligencji mogła faktycznie zaangażować się w tak absurdalną przygodę; ich uprzejmość w tym względzie, pokazała ich wzgląd na niego jako zwodzonego powiernika, zraniło go to bardziej niż fizyczne ciosy.
Wielu ludzi, oczywiście, opowiadało mu fałszywe historie, wysyłając go od jednego miejsca do drugiego, twierdząc, że oni również słyszeli o cudownym drzewie. W ten sposób mijały lata, aż w końcu przedstawiciel króla stracił wszelką nadzieję na sukces i postanowił wrócić na dwór królewski, by wyznać swoją ponurą porażkę. Na szczęście w Indiach był pewien człowiek o prawdziwej mądrości, a człowiek króla, który usłyszał o nim w swoich poszukiwaniach, pomyślał: „Pójdę przynajmniej do niego, aby uzyskać jego błogosławieństwo na moją podróż do domu”.
Poszedł do mędrca, poprosił go o błogosławieństwo i wyjaśnił, jak to się stało, że znalazł się w tak przygnębiającym stanie, w porażce bez nadziei. Mędrzec roześmiał się i wyjaśnił:
Ktokolwiek – kontynuował ten Nauczyciel – przywiązuje się do nazw i trzyma się pojęć, nie będąc w stanie dostrzec, że te pochodne rzeczy są tylko etapami, czasem barierami, do zrozumienia, pozostanie na etapie rzeczy drugorzędnych. Tworzą oni i pozostają w podkulturze emocjonalnych bodźców, fantazji i quasi-religii.
