Jak wyżej – tak niżej, jak niżej – tak wyżej. Jak wewnątrz – tak i na zewnątrz, jak na zewnątrz – tak i wewnątrz. Jak w wielkim – tak i w małym. Hermes Trismegistos

Opowieść o Tabula Smaragdina czyta się jak program uniwersyteckiego kursu o starożytnych cywilizacjach z egipskimi faraonami, greckimi zdobywcami i filozofami, i ciągnie się przez krainy, których już dawno nie ma. Chociaż nikt we współczesnym świecie nie widział jej na oczy, przekazy o Tabula Smaragdina Hermesa Trismegistosa opisują tabliczkę z błyszczącego, krystalicznie zielonego kamienia, pokrytego fenickim tekstem płaskorzeźbionym. Niektórzy wierzą, że tabliczka kryje w sobie tajemnice wszechświata. Tablica uważana jest za pierwotne źródło hermetyzmu, gnostycyzmu, zachodniej alchemii i nauki, a także jest nierozerwalnie związana z nieuchwytnym Hermesem Trismegistosem, starożytnym filozofem, uzdrowicielem i mędrcem. Odniesienia do Trismegistosa można znaleźć w literaturze renesansowej, chrześcijańskiej, islamskiej, rzymskiej i greckiej.

Nikt nie wie, co się stało z oryginalną tabliczką – pozostały tłumaczenia tłumaczeń i historyczna oś czasu, przeplatana przerwami i lukami. Tabliczka pojawia się i znika w starożytności przed i po narodzinach Chrystusa, a w niektórych okresach, m.in. w okresie włoskiego renesansu, odżywa na nowo.

Dennis William Hauck, pisarz, autor klasycznej Szmaragdowej Tablicy, napisał: „Jeden z najbardziej tajemniczych dokumentów, jakie kiedykolwiek ujrzały światło dzienne, Tabula Smaragdina była opisywana jako wszystko, od krótkiego streszczenia filozofii neoplatońskiej po artefakt obcych lub dar z Atlantydy”.

Założenie tabliczki: „Wszystko jest Jedno” oraz to, że bezpośrednie doświadczenie boskości jest możliwe dzięki medytacji i ćwiczeniom psychologicznym, stało się podstawą masonerii, a później teozofii i szkół ezoterycznych, w tym Złotego Brzasku.

Balinas, Hermes Trismegistos i Apollonios z Tyany

Mówi się, że Hermes Trismegistos, alias Apollonios z Tyany, był współczesny historycznemu Abrahamowi ze Starego Testamentu i podróżował po Egipcie, Grecji i Mezopotamii. Był on związany z Thothem, egipskim bogiem mądrości, pisma, magii i nauk – patronem świętych skrybów. Imię i atrybuty Thota były synonimem greckiego boga Hermesa – a zaszczytne imię ziemskiego Hermesa „Trismegistos” oznacza „trzykrotnie wielki”. Niektórzy twierdzą, że człowiek ten był w rzeczywistości Bogiem wcielonym. Balinas, który później znany był jako Apollonios z Tyany, urodził się w 16 r. p.n.e. w Anatolii, na terenie dzisiejszej Turcji, w rodzinie greckiej. Grecki biograf Filostratos z III w. napisał, że zanim Balinas się urodził, jego matka marzyła o greckim bogu morza. Zapytała, jaką osobą będzie jej dziecko, a bóg odpowiedział: „Będzie mną”, ujawniając swoją tożsamość jako Proteusza, egipskiego boga.

Według Haucka, jako dziecko dorastające w Tyanie, Balinas dręczył swoich rodziców i nauczycieli pytaniami bez odpowiedzi, takimi jak: „Jaka jest prawdziwa natura istnienia?”. Kiedy miał 14 lat i wyczerpał wiedzę miejscowych korepetytorów, rodzice wysłali go do nauczyciela w Tarsie, niedaleko tureckiego wybrzeża Morza Śródziemnego. Opiekun, fenicki Euthydemos, wprowadził Balinasa w wiedzę pitagorejską i zapoznał go z uczniami Platona.

Według legendy, Balinas odkrył jaskinię z Tabula Smaragdina i tekstami hermetycznymi i spędził resztę życia na zgłębianiu ich treści. Hauck pisze: „Balinas nauczał, że tak jak 'Jedna Rzecz’ [boskie źródło] istnieje we wszechświecie, tak też odzwierciedla się w każdym z nas i istnieje jako 'dusza’, która ewoluuje poprzez reinkarnacje, poszukując doskonałego wyrazu – człowiek jest tylko tymczasowym nośnikiem czegoś, co ma większy cel”.

Balinas spędził resztę życia, podróżując po świecie starożytnym, od Grecji i Egiptu po Persję, Afrykę Północną, Hiszpanię i Europę, a w końcu do Indii. Wielu uważa, że Pitagoras również podróżował do Indii – jeśli tak, to byłby to ważny kontakt między wschodnimi i zachodnimi tradycjami duchowymi i ezoterycznymi. Po tym, jak doradzał rzymskim władcom Wespazjanowi, Tytusowi i Nerwie, stał się znany jako Apollonios z Tyany.

Ze względu na swoją bezkompromisową uczciwość Apollonios obraził cesarza Nerona, który aresztował go za zdradę stanu. Hauck pisze, że podczas procesu zarzuty zniknęły z pergaminu i „trybunał był zmuszony go uwolnić”.

Później cesarz rzymski Domicjan (81-96 p.n.e.), znany ze swoich autorytarnych, hipermoralistycznych rządów, aresztował i skazał Apolloniosa. Według relacji, wszedł on na salę sądową i „pogrążył się w stanie medytacji, który ogarnął wszystkich obecnych – Domicjan zmieszał się i uniewinnił Balinasa zaczarowanym głosem” – pisze Hauck. Mówi się, że przed procesem Apollonios uwolnił się z łańcuchów w areszcie i nauczył innych więźniów metod medytacji z Tabula Smaragdina.

Egipski Thoth: Oryginalny Hermes

Kto stworzył tabliczkę i 42 księgi hermetyzmu, które zawierają alchemię, astrologię, filozofię, geografię, medycynę, teologię i teksty muzyczne? Głębsze spojrzenie na legendę ujawnia, że autorem Tabula Smaragdina i związanych z nią tekstów był Thoth, starożytna postać znajdująca się na pograniczu świata ludzi i bogów.

W wyniku przenikania się kultur Grecji i Egiptu Thoth został przyjęty przez Greków jako bóg Hermes.

W tradycji żydowskiej, chrześcijańskiej i islamskiej Thoth jest postrzegany jako Set, młodszy brat starszych synów Adama i Ewy – Kaina i Abla. Tradycje gnostyckie podają, że Set/Thot jest najwcześniejszym przodkiem Noego, Mojżesza, Abrahama, Enocha i Jezusa. Set/Thot był również inspiracją dla jednego z najwcześniejszych kultów gnostyckich, Setynidów, którzy wywarli ogromny wpływ na współczesną tradycję i światopogląd chrześcijański. Niektórzy uczeni twierdzą, że Tora jest „zaginioną księgą Thotha”.

Hauck mówi nam, że „Thot jest niemożliwy do skategoryzowania, ponieważ wykracza poza definicje bogów i ludzi”. W egipskiej świątyni Seta, pochodzącej z 1300 r. p.n.e., znajduje się wizerunek Thota z głową ibisa oraz wczesna laska Hermesa, obecnie symbol medycyny.

„Księga oddychania”, zwana jednym z jego zwojów, jest przewodnikiem po rozwijaniu świadomości, która pozwala żyć po śmierci – nieśmiertelności, do której dążyli alchemicy w całej historii.

Aleksander Wielki

Pierwszy Hermes, synonim Thotha, miał być synem Agathosa Daimona, Wielkiego Thotha, boga wszelkiej nauki, wiedzy i świętych skrybów. Kiedy Aleksander Wielki podbił Egipt około 331 r. p.n.e., został faraonem, który miał dostęp do wszystkich starożytnych skarbów tego kraju. Jego obsesją stało się odnalezienie grobowca Thotha, gdyż, jak mu powiedziano, zawierał on tajemnice, które mogą przemienić człowieka w boga. Aleksander odnalazł grobowiec, tabliczkę i tajny magazyn tekstów na terenie dzisiejszej Libii. Aleksander zlecił uczonym i kapłanom kopiowanie i tłumaczenie tekstów oraz rozpoczął budowę Biblioteki Aleksandryjskiej, która była poświęcona studiom nad tabliczką i tekstami zwanymi Hermetica.

Mówi się, że Aleksander wyruszył ze swoimi wojskami na wschód, aby podbić Indie, zabierając ze sobą Hermetykę. Po drodze ukrył tabliczkę i teksty w jaskini, ale nigdy nie wrócił – zginął podczas kampanii.

To właśnie w tej jaskini odkrył je 300 lat później młody Balinas. I to właśnie Balinas przyjął nauki zawarte w tabliczce i wprowadził je do ludzkiej świadomości.

Jednak relacje różnią się między sobą. Według starożytnych przekazów, przed biblijnym potopem Thoth zbudował dwa wielkie filary – jeden szmaragdowy, a drugi złoty – i umieścił w nich wszystkie swoje zwoje, nauki i święte przedmioty. Hauck pisze: „Egipskie zapiski podają, że Thoth napisał 36 525 manuskryptów, choć miało to jedynie wyrażać, że zapisał on sumę całej wiedzy.”

Według historyka Herodota, filary zostały odkryte tysiące lat później w pobliżu egipskich miast Heliopolis i Teb. Następnie kolumny zostały umieszczone w świątyni w Tebach, najstarszym kompleksie świątynnym w Egipcie, i tam zostały odkryte przez Aleksandra Wielkiego.

Po lewej stronie: Nefertiti, żona Akhenatena. U góry i pośrodku: głowa i płaskorzeźba Akhenatena. Poniżej: Córka Akhenatena, Meritaten. I rzeźba z Akenaten.

Drugi Hermes: Akhenaten

Akhenaten był być może najdziwniejszym faraonem spośród wszystkich 32 dynastii egipskich. Jego żoną była zjawiskowo piękna Nefertiti, a w czasach jego panowania, czyli w XVIII dynastii (ok. 1330 r. p.n.e.), opisywano go jako człowieka androgynicznego i często przedstawiano jako neutralną płciowo postać z dramatycznie wydłużoną czaszką.

Akhenaten, obecnie określany przez niektórych jako „obcy faraon”, wtrącał się w niemal każdy aspekt egipskiej religii i kultury. Niektórzy spekulują, że po odnalezieniu Tabula Smaragdina na początku swego panowania zmienił imię z Amenofis IV na Akhenaten, co oznacza „ten, który służy Atonowi (Jedynej Przyczynie)”, i że stało się tak z powodu objawień, jakie otrzymał z tego tekstu. Akhenaten rzucił wyzwanie potężnemu kapłaństwu egipskiemu i jego panteonowi bogów i bogiń, ogłaszając się ojcem nowej, monoteistycznej religii. Twierdził on, że istnieje tylko jedno źródło stworzenia, reprezentowane przez słońce. Tę osobliwość nazwał „Atonem”, przedstawionym w postaci dysku słonecznego emitującego promienie z nieba na ziemię. Podstawą tej jedynej rzeczy było światło – świetliste, kosmiczne światło jako źródło wszystkiego – święte światło.

Świętokradczy faraon złamał kolejne tabu, podnosząc status kobiet w egipskim społeczeństwie i odrzucając zakaz dzielenia kwatery przez mężczyzn i kobiety. Za jego panowania przedstawienia artystyczne stały się bardziej ekspresyjne i realistyczne, w przeciwieństwie do tradycyjnych stylizowanych sylwetek.

Znawcy Tabula Smaragdina spekulują, że inspiracją dla Akhenatena była sama tabliczka. Dokumenty historyczne odnotowują jego starania, aby zastosować zasady z Tablicy do swoich rządów; propagował rewolucyjne jak na owe czasy koncepcje, takie jak życie w prawdzie i w harmonii z naturalnym prawem kosmicznym.

Akhenaten został nazwany „heretyckim faraonem” przez potężne instytucje religijne, a swoje wyjątkowe bóstwo nazwał „Maat”, co oznacza „to, co prawdziwe”. Niektórzy historycy uważają, że pisma Akhenatena były źródłem późniejszych żydowskich i chrześcijańskich monoteistycznych religii „jednego Boga”. Niektórzy uważają, że faraon dodał do tabliczki „Operację Słońca” – rytuał, który podobno wykonał, a który stał się klasycznym przepisem alchemicznym. Akhenaten był wybitnym pisarzem w tradycji Hermesa/Thotha i pozostawił w spuściźnie poemat „Hymn Atona„.

Historycy przedstawiają Akhenatena jako ekscentrycznego głupca, który rządził przez 17 lat. Choć nikt nie wie, co dokładnie stało się z nim i Nefertiti, uważa się, że zostali zamordowani przez pozbawione praw patriarchalne kapłaństwo. Zastąpił go 10-letni Tutanchamon, ale wielu nadal uważa go za wcielenie Thotha/Hermesa.

Tabula Smaragdina i alchemia europejska

Po wyprawach krzyżowych alchemia rozprzestrzeniła się z Bliskiego Wschodu na Hiszpanię i resztę Europy. W 1144 r. Anglik Robert z Chester przetłumaczył z języka arabskiego na łacinę wczesny tekst alchemiczny zachowany w Hiszpanii. W późniejszym okresie XIII-wieczny dominikański mnich Albertus Magnus napisał komentarz do Tabula Smaragdina, co świadczy o tym, że Hermetica dotarła do Europy.

Inne dzieła trafiły do Europy za pośrednictwem arabskich alchemików z Hiszpanii i stały się dodatkowym źródłem dla zachodniej alchemii, astrologii, numerologii i chemii, metalurgii i filozofii ezoterycznej.

Renesans sprawił, że alchemia stała się jeszcze bardziej popularna we Włoszech, Francji, Anglii, Niemczech i Europie Wschodniej, a Praga w Czechach stała się centrum badań alchemicznych w Europie. Rudolf II czeski założył praskie szkoły alchemii i zapraszał praktyków do demonstrowania swoich umiejętności. Dziś turyści zwiedzają Muzeum Alchemików i Magików na Starym Mieście w Pradze. Sztuka alchemiczna popadła w niełaskę, gdy pretorianie i oszuści żerowali na żądnych złota. W Anglii i Rzymie alchemia była przez pewien czas karana śmiercią, a praktycy uciekali. Hermetyka została zepchnięta do podziemia, a wiele poważnych tekstów z czasem uległo zniszczeniu lub zaginęło. Jednak w XV i XVI wieku alchemia pojawiła się ponownie jako „duchowe” zajęcie, gdy Sir George Ripley napisał książkę Compound of Alchemy, dedykowaną królowi Plantagenetów Edwardowi IV.

Alchemia europejska i angielska była kontynuowana w XVII i XVIII wieku – lekarze czerpali formuły leczenia z procesów alchemicznych i stworzyli praktykę medycyny hermetycznej. Plotki i opowieści o cudownych czynach i transmutacjach dokonywanych przez alchemików podtrzymywały „Wielką Sztukę” przy życiu i inspirowały innych do poświęcenia życia na poszukiwanie ostatecznego osiągnięcia – kamienia filozoficznego.

Kamień filozoficzny

Tradycje alchemiczne, zarówno europejskie, jak i bliskowschodnie czy azjatyckie, mają ten sam cel – stworzenie Kamienia Filozoficznego, zwanego też Pyszną Perłą, Klejnotem, który spełnia życzenia, Sercem Słońca – narzędzia, które zamienia ołów w złoto.

Jedna rzecz” Hermesa Trismegistosa stała się materia prima, czyli materią pierwszą, źródłem wszelkiego istnienia; Arystoteles opisał ją jako niewidzialną siłę, która zawiera w sobie cały wszechświat. Z materia prima pochodzą żywioły: ogień, woda, powietrze i ziemia, podstawowe składniki wszelkiego życia. Elementy te są wykorzystywane w klasycznych siedmiu etapach tworzenia kamienia. Są to:

1. Calcinatio: redukcja substancji do postaci popiołu. Oczyszczanie przez ogień.
2. Solutio: rozpuszczenie popiołu w cieczy. Oczyszczanie za pomocą wody.
3. Separatio: filtrowanie i oddzielanie produktów rozpuszczania. Oczyszczanie za pomocą powietrza.
4. Conjunctio: rekombinacja w nową substancję. Oczyszczanie przez ziemię.
5. Fermentatio: Rozkład substancji przez rozkład.
6. Distillatio: gotowanie i skraplanie. Wytwarza bardziej wyrafinowaną substancję, jak w przypadku produkcji wina lub napojów spirytusowych.
7. Koagulatio: Ostatni etap – substancja przechodzi w stan krystaliczny lub stały, w wyniku czego powstaje kamień filozoficzny.

Proces ten, nazywany przez alchemików Magnum Opus lub „Wielkim dziełem”, wymaga instrukcji wyszeptanych do ucha przez mistrza. Same teksty sprowadzają poszukujących na złą drogę i po latach pracy prowadzą w ślepy zaułek.

Prawdziwe rozwiązanie lub ostateczny wgląd, który musi zostać odkryty przez mędrców, polega na tym, że proces alchemiczny jest alegorią ewolucji duchowej – nieuniknionych etapów psychologicznych, przez które musi przejść każdy człowiek, aby osiągnąć urzeczywistnienie. Jest to ostateczna transmutacja, w której „podstawa” – ołowiane ego – zostaje przekształcona w złoto lub oświecenie poprzez etapy niszczenia i udoskonalania. Dla Mistrza produkcja fizycznego złota to wynik podrzędny – prawdziwym celem jest transmutacja i uszlachetnienie duszy.

Poszukiwanie kamienia filozoficznego: Z tekstu alchemicznego Heinricha Khunratha „Amphiteatrum Sapientiae Aeternae” (1595)

Tabula Smaragdina

1. To prawda, prawda, nie ma co do tego wątpliwości, to pewne, pewne!
2. Oto najwyższe pochodzi od najniższego, a najniższe od najwyższego; dzieło cudów od Jednego.
3. Ponieważ wszystkie rzeczy powstały z tej podstawowej substancji w jednym procesie.
4. Jego ojcem jest słońce, a matką księżyc; wiatr nosił go w swym brzuchu, ziemia go żywiła.
5. On jest ojcem dzieł magicznych, strażnikiem cudów, doskonałym w mocy, ożywiaczem świateł.
6. Ogień, który staje się ziemią.
7. Ostrożnie i zgodnie z zasadami sztuki oddzielajcie ziemię od ognia, to, co drobne, od tego, co grube.
8. A w Nim jest władza najwyższa i najniższa. W ten sposób stajesz się władcą tego, co najwyższe i tego, co najniższe.
9. Ponieważ u Ciebie jest światłość świateł, dlatego ciemności uciekają od Ciebie.
10. Dzięki mocy sił opanujesz każdą subtelną rzecz, przenikniesz każdą grubą rzecz.
11. Wraz z pojawieniem się wielkiego świata pojawia się mały świat, i to jest moja chwała.
12. Taki jest początek małego świata i zgodnie z nim postępują uczeni.
13. Dlatego też nazwano mnie Hermesem Trójkowym.

Opracował: Amon

www.strefa44.pl