Według Plutarcha: „Ra odszedł do niebios, a Ozyrys został faraonem Egiptu wraz z Izydą i zbudowali Teb [obecny Luksor]”. Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się nad Egiptem przedfaraońskim i jego władcami, nie według głównego nurtu nauki, ale według starożytnych tekstów napisanych tysiące lat temu?
W starożytnym Egipcie, na długo przed pierwszym „śmiertelnym” faraonem znanym jako Menes-Narmer, który rządził ziemiami Egiptu, byli inni królowie, bóstwa i „ci, którzy przyszli z góry”, którzy rządzili ziemią znaną jako dzisiejszy Egipt. Ten czas w historii, okres przedfaraoński pozostaje wielką tajemnicą dla większości uczonych i egiptologów, głównie dlatego, że nie mogą oni zaakceptować tego, co jest napisane, ponieważ jest to bezpośrednio sprzeczne z przekonaniami większości historyków, archeologów i egiptologów. Czas przed 3000 r. p.n.e., czyli data, kiedy w Egipcie pojawił się pierwszy oficjalny faraon, jest wielką zagadką. Nie jest tajemnicą, że starożytni Egipcjanie uważają swoją cywilizację za dziedzictwo bogów, którzy przybyli nie z Ziemi, ale z innego miejsca w kosmosie, a Egipt przedfaraoński zdaje się potwierdzać tę teorię.
Jednym z najważniejszych starożytnych tekstów, który może nam powiedzieć więcej o tym okresie w historii, jest Papirus Turyński, który zawiera listę wszystkich faraonów, którzy rządzili starożytnym Egiptem.
Lista ta zawiera nie tylko wszystkich „oficjalnych” historycznych faraonów starożytnego Egiptu, ale także bóstwa lub „bogów”, którzy przybyli z góry i panowali nad ziemiami Egiptu przed pierwszym śmiertelnym faraonem Egiptu, a ich rodowód rozciąga się na ponad 13 000 lat. Jest to wielka zagadka, dlaczego uczeni głównego nurtu uważają ten starożytny tekst za czysty mit i dlaczego większość szczegółów starożytnego tekstu została przeoczona i pominięta w podręcznikach historii.
Są tacy badacze, którzy uważają, że obliczając odszyfrowane informacje uzyskane z Papirusu Turyńskiego, otrzymujemy początkowy okres, zwany królestwem Ptaha, twórcy i pierwszego władcy starożytnego Egiptu, datowany na 39 000 lat wstecz. Egiptologia i oficjalna historiografia mówi nam, że wszystko do epoki przeddynastycznej jest uważane za mit, bez większej wartości historycznej. Stela z Palermo to kolejny niesamowity starożytny tekst, który wspomina o przeddynastycznych władcach starożytnego Egiptu. Ten starożytny Stele nawet nawiązuje do egipskiego boga Horusa, sugerując, że był on fizycznym władcą starożytnego Egiptu tysiące lat temu. Inny Egipski Bóg, Thoth panował nad ziemiami starożytnego Egiptu od 8670 do 7100 p.n.e.
Co ciekawe, egipski arcykapłan Manetho, który miał dostęp do nieograniczonej ilości starożytnych tekstów ze starożytnej Biblioteki Aleksandryjskiej, i który napisał dla faraona historię starożytnego Egiptu w 30 tomach, nawiązuje do boskich istot, które rządziły w okresie przedfaraońskim. (źródło)
Jeśli przyjrzeć się dzisiejszym egiptologom, okaże się, że oni również korzystają z datowania Manetho, uważając je za bardzo wiarygodne narzędzie podczas badania oficjalnie uznanych dynastii, jednak z jakiegoś tajemniczego powodu ci sami egiptolodzy postanowili unikać wszystkiego, co wiąże się z prehistorycznymi dynastiami, starannie wybierając pewne szczegóły i przyjmując je jako własne, odrzucając wszystko, co nie pasuje do ich poglądu na historię.
Manetho jest dziś przez wielu uczonych uważany za ojca egiptologii
Możemy prześledzić wstecz władców Egiptu w postaci serii starożytnych „List Królewskich”. Na przykład Lista Królewska z Abydos, umieszczona na ścianie świątyni Setosa I w Abydos, przedstawia nam chronologiczną kolejność siedemdziesięciu sześciu władców starożytnego Egiptu, począwszy od Menesa do Setosa I.
Dodatkowo do tej listy mamy Królewską Listę z Karnaku, którą można znaleźć w Luwrze, gdzie znajduje się sześćdziesięciu jeden władców, począwszy od Menesa do Tuthmosisa III. Te dwie listy oferują nam wgląd w tradycję Górnego Egiptu. Królewska lista z Sakkary pokazuje czterdziestu siedmiu królów przed Ramzesem II i włącznie z nim. (źródło)
Ważniejszy od wszystkich wyżej wymienionych jest Papirus Turyński: ten starożytny tekst napisany w języku hieratycznym na verso papirusu, z relacjami z czasów Ramzesa II. na recto (co daje przybliżoną datę, ok. 1200 p.n.e.). W stanie oryginalnym papirus ten musiał być wyjątkowo pięknym artystycznie egzemplarzem, gdyż pismo jest wyjątkowo cienkie. Zawiera imiona królów w kolejności, przeszło 300, wraz z długością każdego panowania w latach, miesiącach i dniach; a ponieważ ostateczna edycja papirusu nie została jeszcze wydana, oczekuje się, że dalsze badania przyniosą dodatkowe rezultaty. Papirus zaczyna się, podobnie jak Manetho, od dynastii bogów, po których następują śmiertelni królowie również w dynastiach. Zmiana dynastii jest odnotowana, podana jest suma panowania: również, jak u Manetho, kilka dynastii jest dodanych razem, np.” Suma królów od Menesa do [Unasa]” na końcu dynastii V. Układ w papirusie jest bardzo podobny do tego w Epitomie Manetho. (źródło)
Manetho dostarcza nam wielu interesujących szczegółów na temat tak zwanych „boskich” władców starożytnego Egiptu i ich dynastii, które dzieli na trzy różne kategorie: Bogów, Bohaterów i „Manów”, ale wielu innych autorów, Euzebiusz, biskup Cezarei w Palestynie, i Syncellus mówią o linii Bogów, którzy panowali na Ziemi w sumie przez 36 600 lat. Po tym okresie rządów przyszli śmiertelni faraonowie starożytnego Egiptu.
