Odniesienia do czasów, kiedy nie było księżyca na niebie można znaleźć w niektórych starożytnych pismach i tradycjach. Demokryt i Anaksagoras wspominają, że był czas, kiedy księżyc nie był widoczny na nocnym niebie.

Opisując historię greckiego regionu Arkadii, Arystoteles pisze, że Pelasgowie („ludzie morza” po grecku) zamieszkiwali te tereny od bardzo dawnych czasów: „W czasach, gdy księżyc nie istniał”. Apolloniusz z Rodos wspomina o czymś podobnym; opowiada o czasach, kiedy nie wszystkie obiekty niebieskie istniały na niebie, do czasu narodzin Deukaliona i Pyrrhy, kiedy księżyc nie istniał, a jedynymi ludźmi, którzy istnieli, byli Pelasgowie, którzy żyli w górach Arkadii (region Grecji).

Ci mieszkańcy Arkadii byli również znani jako przesiedleńcy („ci, którzy byli przed księżycem”). Anaksagoras, który żył w V wieku p.n.e., był jednym z pierwszych ludzi w historii pisanej, którzy uznali, że księżyc jest kamiennym ciałem „górskim”, a nie „bóstwem”.

W „Moraliach” Plutarcha znajdujemy następujący zapis: „Byli wśród nich zwolennicy Arkadyjczyków z Evander, tak zwane ludy przedlunarne”. Podobnie pisał rzymski poeta Owidiusz: „Mówi się, że Arkadyjczycy posiadali swoją ziemię przed narodzinami Zeusa, a lud ten jest starszy niż księżyc”. Stephanus z Bizancjum napisał: „Arkadianie i kobiety istnieli przed księżycem”. Hippolytus powołuje się na legendę, która mówi, że „Arkadia urodziła Pelasgusa, starszego niż księżyc”. Luciano de Samosata w swoim dziele „O astrologii” wspomina, że „Arkadyjczycy w swoim szaleństwie twierdzą, że są starsi od księżyca”.

Dowody znaleziono w innych częściach świata, ustne tradycje kolumbijskich autochtonów z wyżyn Bogoty, we wschodniej kordilerze Kolumbii, sięgają czasów przed księżycem: „W najbardziej odległych czasach, kiedy księżyca nie było jeszcze na niebie” – mówią przedstawiciele plemienia Chibcha.

Dalej na południe Ameryki, w Tiahuanaco, symbole na Puerta del Sol i murach Kalasasaya wskazują, że Księżyc wszedł na orbitę wokół Ziemi w pewnym momencie, około 12 000 lat temu. Do takiego wniosku doszedł w 1956 roku badacz i pisarz Hans Schindler Bellamy, który badał ten obiekt i napisał o tym w swojej książce.

Bellamy zinterpretował starożytne symbole astronomiczne jako historię opowiadającą o księżycu. Wyjaśnił, że symbole na kamieniu reprezentują informacje matematyczne i astronomiczne. Oprócz wskazania, kiedy pojawił się Księżyc, dowodzą one, że zanim wszedł na orbitę, Ziemia obracała się wolniej, a rok liczył tylko 290 dni. Z powodu tej różnicy czasowej sądzi się, że planeta obracała się na swojej osi w wolniejszym tempie niż obecnie, a dni były dłuższe. Według wspomnianego autora interpretacja symboli mówi nam, że te cechy Ziemi zmieniły się wraz z pojawieniem się Księżyca, co miało wywołać potężną falę z powodu przyciągania grawitacyjnego.

Doszło do zwiększenia ilości burz, trzęsień ziemi, powodzi i wielu innych katastrof. Uważa się, że to wydarzenie mogło być źródłem opowieści o wielkiej powodzi, Arce Noego i innych, które przenikają kultury całego świata. Biblijna Księga Rodzaju (1:14) wspomina, że „Bóg” powiedział: „Niechaj będą światła na firmamencie nieba, aby oddzielić dzień od nocy; i służą jako znaki pór roku, dni i lat”. Zauważmy, że pory roku, dni i lata są wymienione, ale miesiące nie. A miesiąc otrzymał swoje znaczenie i nazwę od księżyca! Miesiące są po raz pierwszy wspomniane w Księdze Rodzaju 7:11 w związku z potopem Noego.

Nic z tego nie dowodzi, oczywiście, że do tego czasu nie było księżyca, a zatem nie było miesięcy. Czy przejęcie księżyca przez Ziemię mogło odegrać ważną rolę w spowodowaniu potopu? Jeśli tak, to pierwsze pojawienie się księżyca (lub pierwszego miesiąca) mogło być dla Noego sygnałem do zbudowania arki.

Być może dziesiątego dnia drugiego miesiąca księżyc był tak blisko planety, że na znak zbliżającej się katastrofy Noe został zmuszony do wejścia do arki (Rdz 7:1-10). Następnie, siedemnastego dnia drugiego miesiąca, księżyc mógł wywołać swój katastrofalny efekt, powodując potop na ziemi. Jeśli rzeczywiście tak było, co jest oczywiście kwestią spekulacji opartej na źródłach pozabiblijnych, to tłumaczyłoby to, że od tego czasu również czas dzieli się na miesiące, podczas gdy w Piśmie Świętym, w Księdze Rodzaju 1:14, jeszcze tego nie uczyniono.

Afryka również oferuje swój punkt widzenia. Według zuluskiej legendy, księżyc został przyniesiony setki pokoleń temu przez gady, dwóch braci w „kosmicznych kombinezonach”, Wowane i Mpanku.

Według szamana Credo Mutwa, dwaj bracia ukradli księżyc w kształcie jaja od „Wielkiego Smoka Ognia” i opróżnili żółtko, aż stało się puste. Następnie „przetoczyli” go przez niebo na Ziemię, powodując katastrofalne wydarzenia na tej planecie, które zakończyły „złoty wiek” w przeszłości.

Prastare wspomnienie o bezksiężycowej krainie zamieszkałej przez ludzi było przekazywane z pokolenia na pokolenie, kształtując tradycje licznych cywilizacji. Czy są to tylko mity, czy też nie? Jak Księżyc znalazł się na ziemskiej orbicie? Czy jest on częścią Ziemi i wynikiem kolosalnego uderzenia, jak twierdzą teorie naukowe? Czy jego istnienie jest naturalne, w obecnym położeniu, czy też powstał gdzieś indziej i został umieszczony na orbicie, a może został sztucznie stworzony przez pozaziemską cywilizację?

Opracował: Amon

www.strefa44.pl

www.strefa44.com.pl