Starożytna technologia jest ostatnią wielką tajemnicą współczesnej nauki. Na całym świecie znajdujemy monumentalne budowle, które zostały wzniesione w starożytności przez cywilizację, która znacznie przewyższała nas pod względem technologicznym. Wielu badaczy mówi nawet w tym kontekście o technologii bogów. Skąd wzięli się budowniczowie starożytności, dlaczego i dokąd zniknęli?
Zapoznaj się z historią pięciu niezwykłych budowli starożytności
Kim byli mistrzowie budowy kompleksu świątynnego Angkor Wat w regionie Angkor? W pobliżu znajduje się Western Baray, zbiornik wodny pochodzący z okresu Angkor. W buddyjskich krajach Laosu, Kambodży i Tajlandii stoi dumnie kompleks budynków otoczonych murem, które służyły głównie celom religijnym. Angkor Wat to zdecydowanie najsłynniejszy kompleks świątynny w kambodżańskim regionie Angkor.
Kompleks znajduje się około 240 kilometrów na północny zachód od stolicy Phnom Penh. Uważa się, że został zbudowany za panowania króla Suryavamann II między 1113 a 1150 i służył jako świątynia państwowa.
Niektórzy badacze datują budowę na okres późniejszy i wskazują w tym kontekście na badania stylistyczne i religijno-historyczne. Już w latach 20. XX wieku badacze podejrzewali, że styl kompleksu świątynnego jest udoskonaleniem stylu Bayon z XII-XIII wieku i dlatego musiał zostać zbudowany znacznie później. Wraz z Angkor Wat, Bayon jest najbardziej znanym i imponującym kompleksem świątynnym w Angkor Thom, co tłumaczy się jako Wielkie Miasto. Świątynia Bajon jest najbardziej znana z wież z metrowymi twarzami wykutymi w kamieniu, które przedstawiają twarz Bodhisattwy Lokeshvary – mówi się, że jest ona uwieczniona około dwustu razy.
Fakt, że Angkor Wat został zwrócony w kierunku zachodnim, w stronę kompasu boga śmierci Yamy, sugeruje, że była to świątynia grobowa Suryavarman II. Szczególnie interesująca dla naukowców jest technologia użyta do budowy kompleksu świątynnego. Świątynia została zbudowana z misternie zaprojektowanego piaskowca. Liczne kanały najwyraźniej służyły robotnikom do transportu ogromnych bloków piaskowca za pomocą tratw.
Jednak pytanie, gdzie wydobywano piaskowiec, do dziś pozostaje bez odpowiedzi. Ponadto używano cegieł, ale cegły muszą być wypalone – jednak do tej pory nie znaleziono żadnych pieców.
Innym pytaniem bez odpowiedzi jest to, w jaki sposób ważące tony kamienne bloki zostały przeniesione z wody na ląd – dyrektor Instytutu Badań Geologicznych w Osace, Y. Iwasaki, również ma swoje przemyślenia na ten temat. Powiedział:
Naukowcy podejrzewają, że bloki zostały celowo obrobione za pomocą specjalnych urządzeń szlifierskich, tak aby można je było układać jeden na drugim bez żadnych dostrzegalnych przerw. Technika procesu, którą można zaobserwować również w innych zabytkowych budynkach z tego okresu. Cały teren wraz z fosą mierzy prawie 1,5 kilometra w kierunku zachód-wschód i około 1,3 kilometra w kierunku północ-południe. Fosa ma szerokość od 170 do 190 metrów i całkowicie otacza kompleks wewnętrzny. Uważa się, że reprezentuje pierwotny ocean, który wraz z różnymi budynkami kompleksu świątynnego, umieszcza go w obrazie symbolicznego wszechświata. Ściany świątyni zdobią kamienne figury – tancerki, tzw. apsary, które w mitologii hinduistycznej i do pewnego stopnia buddyjskiej są pół-ludzkimi, pół-boskimi kobietami, mieszkającymi w pałacu boga Indry.
Niemniej jednak, Apsaras są również uważane za duchy chmur i wód i pod tym względem są porównywalne do nimf z mitologii greckiej i rzymskiej.
Każda z tych figur ma jakąś szczególną cechę, dzięki której nie są one do siebie podobne. Płaskorzeźby trzeciej galerii zajmują powierzchnię ponad 1000 m² i przedstawiają sceny historyczne oraz epizody z Ramajany i Mahabharaty, a także popularny w architekturze khmerskiej mit o powstaniu oceanu mleka. Ocean mleka jest pierwotnym morzem w mitologii hinduistycznej. Zgodnie z nią, środkowy poziom kosmosu składa się z koncentrycznie ułożonych kontynentów, oddzielonych od siebie ogromnymi oceanami różnych płynów. Najbardziej wewnętrzny ocean zawiera słoną wodę, najbardziej zewnętrzny jest oceanem mleka.
Technologia bogów?
Cały starożytny świat do dziś pozostaje zagadką dla współczesnej nauki. Doniesienia o żarówkach w starożytnym Egipcie, bateriach w starożytnym Iraku i właśnie tych monumentalnych budowlach, których wzniesienie nie jest możliwe nawet przy użyciu najnowocześniejszej technologii. Dla wielu alternatywnych badaczy nie ulega więc wątpliwości, że ludzie starożytności dysponowali znaczną wiedzą techniczną, którą współczesna cywilizacja zdaje się tracić.
Piramidy w Gizie, Koloseum w Rzymie czy kompleks świątyń w Angkor Wat – prawie wszystkie starożytne zabytki świadczą o nieznanej nam jeszcze dzisiaj zaawansowanej cywilizacji, która najwyraźniej w ciągu jednej nocy opuściła ziemię lub padła ofiarą jednego lub kilku kataklizmów. Wielu badaczy uważa nawet, że rozwój współczesnej technologii jest trudny do wyobrażenia bez ponownego odkrycia starożytnej technologii; faktem jest bowiem, że starożytna ludzkość dokonała wyczynów technicznych, których nie jesteśmy w stanie nawet naśladować przy pomocy dostępnej nam dzisiaj technologii. Czy jest to możliwe, że to właśnie ta tak bardzo wspominana technologia bogów?
Zwłaszcza budowle ze starożytnego świata do dziś rodzą wiele pytań dla naukowców, ponieważ współczesne budowle często nie wytrzymują dłużej niż 25 lat – po tym czasie ujawniają się pierwsze problemy, takie jak pęknięcia fundamentów.
Starożytne budowle często przez ponad dwa tysiące lat opierały się wpływom zewnętrznym i w wielu przypadkach nadal stoją w swojej dawnej świetności. Badania wykazały, że beton używany przez rzymskich budowniczych, jest znacznie lepszy od dzisiejszego, a jego żywotność wynosi ponad 120 lat.
Nie jest już tajemnicą, że beton i zaprawa ze starożytnego Rzymu zawierały piasek wulkaniczny, który w dużej mierze odpowiada za ich długą żywotność. Według jednego z badań, rzymski architekt Witruwiusz miał stosować zaprawę murarską o gęstej formie mineralnej, która zapobiegała powstawaniu pęknięć. Imponującym przykładem jest rzymski Panteon. Ogromny betonowy budynek przykryty kopułą o wysokości 142 stóp, został zbudowany w II wieku naszej ery. Dziś z pewnością żaden inżynier nie odważyłby się wznieść takiej konstrukcji z nowoczesnych materiałów, tym bardziej, jeśli miałaby ona być zbudowana w całości z betonu i bez użycia stali konstrukcyjnej do zbrojenia.
Przede wszystkim zadziwiające jest to, jak wiele katastrof naturalnych i wojen przetrwały starożytne budowle. Innym niesamowitym przykładem są jaskinie Barabar w północnoindyjskim stanie Bihar. Są one jednymi z najstarszych jaskiń stworzonych przez człowieka w Indiach.
Jaskinie pochodzą z czasów Maurya władcy Ashoka z 3 wieku pne. Najbardziej imponujące cechy są niezwykle starannie wypolerowane, błyszczące powierzchnie z kamienia naturalnego ścian i sufitów. Wejście do jaskini Lomas Rhishi jest również zdobione ozdobnymi kamiennymi rzeźbami.
Wielu badaczy uważa, że nawet przy zastosowaniu najnowocześniejszej technologii trudno jest stworzyć struktury, które po ponad dwóch tysiącach lat są nadal tak dobrze zachowane. Czy to wskazuje na to, że duża liczba starożytnych miejsc nie została stworzona przez człowieka?
Około dwudziestu kilometrów na południowy zachód od peruwiańskiego miasta Cajamarca archeolodzy odnaleźli pozostałości liczącego kilka tysięcy lat akweduktu zwanego Cumba Mayo, zbudowanego około 1500 r. p.n.e. i biegnącego przez obszar formacji skalnych.
Kanał ma około dziesięciu kilometrów długości i został wykuty z niezwykłą precyzją w skale wulkanicznej, aby skierować wodę ze wzgórz na pola uprawne i do dużego zbiornika, prawdopodobnie u podnóża wzgórza Santa Apolonia. W pobliżu akweduktu można znaleźć wyrzeźbione w kamieniu stopnie oraz rzeźbiony kamień, który najwyraźniej służył kiedyś jako ołtarz ceremonialny. Wokół akweduktu i w okolicznych jaskiniach znajduje się seria petroglifów, które dają dodatkowy wgląd w cywilizację, która, jak się uważa, kiedyś budowała kanały.
Bloki kamienne o wadze 600 ton
Kolejną zagadką jest pochodzenie inkaskiej fortecy Sacsayhuamán na obrzeżach peruwiańskiego miasta Cuzco. Za budowniczych uważa się Inków Pachacútec Yupanqui i Túpac Yupanqui. Mówi się, że około 20.000 osób było zaangażowanych w budowę tego kompleksu w drugiej połowie 15 wieku.
Waga użytych do tego celu bloków kamiennych szacowana jest na 600 ton, przy czym również w tym przypadku nie jest jasne, jakimi środkami technicznymi transportowano te bloki. To samo pytanie dotyczy również budowy Piramidy Mikerina. Jest to jedna z trzech piramid w Gizie, nazywana również „Heru”.
Niegdyś należała do faraona Menkaura, wnuka Cheposa, i została zbudowana w 26 wieku p.n.e. Obok niej znajdują się piramidy Cheprena i Cheopsa. Piramida Mikerina jest wyraźnie mniejsza od obu sąsiednich budowli, ponieważ jej powierzchnia podstawy wynosi tylko 104,6 x 102,2 m. Wysokość wynosi 62 metry. Dolna część pokryta jest czerwonym granitem, górna białymi płytami.
Do budowy piramidy użyto również ogromnych monolitycznych bloków, z których jeden waży około 200 ton. Do dziś pozostaje zagadką dla nauki, w jaki sposób te bloki były transportowane.
Zaskakująca jest również jakość wykonania bloków zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz piramidy, a także starannie opracowany tunel i wewnętrzne komory, gdzie w XIX wieku archeolodzy odkryli tajemniczy bazaltowy sarkofag, który miał zostać wysłany statkiem do Anglii. Jednak statek został złapany przez sztorm i zatonął u wybrzeży Hiszpanii.
Dlaczego cywilizacja starożytności, która pozostawiła nam te wszystkie cuda, zniknęła? Być może potop opisany w Biblii, sumeryjska legenda o Gilgameszu lub inne wydarzenia były odpowiedzialne za setki innych mitów i legend starożytnych ludów. Na prawie każdym kontynencie na ziemi archeolodzy znaleźli ślady starożytnych cywilizacji, które znacznie przewyższały współczesną ludzkość. Do dziś nikt nie wie, kim były te cywilizacje, skąd się wzięły, kto przekazał im technologię i dokąd zniknęły. Teraz naszym zadaniem jest znalezienie odpowiedzi na to pytanie!
