W połowie stycznia globalni tytani handlu, przemysłu i polityki zebrali się na pokrytych śniegiem stokach Davos w Szwajcarii, aby opracować nową strategię dominacji nad światem. Oczywiście nie tak opisaliby to wydarzenie. Ale tak właśnie wielu z lewej i prawej strony postrzega coroczną konferencję Światowego Forum Ekonomicznego. Niemiecki ekonomista Klaus Schwab założył tę organizację w 1971 roku „w celu kształtowania globalnych, regionalnych i przemysłowych agend”. Jednak dążenie do narzucenia narodom międzynarodowej kontroli dla „wspólnego dobra” rozpoczęło się prawie dwa wieki wcześniej.
Samo słowo globalizm jest niesmaczne zarówno dla lewicy, jak i prawicy. Dla lewicy opisuje kapitalistyczny porządek świata, który podważa ochronę prawną pracowników, konsumentów i środowiska w duchu kabały z Davos.
Dla prawicy globalizm uosabia podobnie nikczemny porządek, który jest wysoce kolektywistyczny, antyrodzinny i przeciwny wzrostowi populacji. Ta wersja podważa wiarę i suwerenność narodów na rzecz pogańskiego porządku światowego kierowanego przez Billa Gatesa i Klausa Schwaba. Globalistyczne dążenia przybrały wiele form – globalizm monarchiczny na Kongresie Wiedeńskim (1814-15), globalizm dyplomatyczny na Konferencji Wersalskiej (1919-20), globalizm gospodarczy z Bretton Woods (1944), globalizm naukowy w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych pod koniec II wojny światowej, Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Bank Światowy oraz globalizm medyczny w następstwie pandemii COVID-19.
Przyjrzymy się tej ewolucji historii bardziej szczegółowo poniżej, ale tam, gdzie wielu postrzega ją jako rosnący system globalistycznej kontroli, historycy widzą prawie 200 lat niepowodzeń. Ten wzorzec miał tendencję do popychania sprawców do nowych, bardziej drastycznych prób zdefiniowania „wspólnego dobra” i zbudowania aparatu do jego osiągnięcia. Ale jak zauważyli sami globaliści, ludzie na świecie wciąż mają prawo głosu, a historia ma swoje własne impulsy.
Duchowa walka
W obliczu upadku programów globalistycznych ważne jest, aby uznać nieodłączne pogaństwo globalnego ducha. Jest to ten sam duch pychy, który motywował budowniczych Wieży Babel – co samo w sobie jest interesującym odniesieniem, ponieważ budynek parlamentu w Strasburgu opiera się niemal dokładnie na artystycznych przedstawieniach samej wieży. Wszechobecność demonicznej i satanistycznej symboliki w projektach elit jest co najmniej niepokojąca: złoty posąg z rogami i mackami, który można łatwo pomylić z Meduzą, został niedawno wzniesiony przed Sądem Apelacyjnym w Nowym Jorku. Przed Wielkim Zderzaczem Hadronów CERN znajduje się posąg Sziwy, hinduskiego boga zniszczenia lub pustki.
Niedawno stan Iowa zezwolił członkom Świątyni Szatana na wzniesienie posągu w Statehouse, gdzie został on dosłownie zdekapitowany przez prywatnego obywatela. Z pewnością pogaństwo nie jest niczym nowym wśród globalistów: obchody Kongresu Wiedeńskiego obejmowały sporą ilość pogaństwa obok greckich i rzymskich bogów.
Flagi państw członkowskich Unii Europejskiej powiewają przed Parlamentem Europejskim w Strasburgu we Francji. Thomas Trutschel/Photothek via Getty Images
Kongres Wiedeński
Idea globalizmu pojawiła się po tym, jak Napoleon Bonaparte zdeptał Europę w latach 1800-1814. Sojusz utworzony przeciwko niemu spotkał się w Wiedniu, aby zorganizować „świat” tak, jak go postrzegali po jego pewnej porażce. Po tym, jak Napoleon został wysłany na wygnanie na wyspę Elba i był bezpieczny, monarchowie, ministrowie i wysłannicy przybyli do Wiednia, aby stworzyć nowy porządek świata. Wśród kluczowych graczy byli car Rosji Aleksander I, który był przekonany, że ma misję uratowania wszystkich chrześcijan w Europie; baron Klemens von Metternich z Austrii, który chciał utrzymać delikatną równowagę sił; Robert Stewart (wicehrabia Castlereagh) z Anglii, którego interesem było powstrzymanie Anglii przed uwikłaniem się w sojusze; oraz Charles de Talleyrand, ostatni ocalały, francuski minister spraw zagranicznych, który przeżył rewolucję, Napoleona i nową monarchię.
Mężczyźni ci dążyli do zapewnienia pokoju w Europie, ale mieli bardzo różne pomysły na to, jak powinien on wyglądać. Castlereagh podszedł do Kongresu z jasnym spojrzeniem na realną politykę, starając się budować koalicje między narodami, które były niesamowicie podobne do NATO. Metternich również miał na myśli koalicje – ale innego rodzaju, mające na celu mniej zachowanie pokoju, a bardziej uratowanie Austrii przed rozpadem.
Szczycił się niezrównanym w Wiedniu ego i upierał się, że „tylko ja podbiłem wszystko – nienawiść, uprzedzenia, małostkowe interesy – aby zjednoczyć wszystkich pod jednym i tym samym sztandarem!”. Car Aleksander przybył, zamierzając działać jako ręka Boga w Europie. Książę Wellington nazwał jego zachowanie „wysublimowanym mistycyzmem i nonsensem”.
Ale co o Kongresie sądzili mieszkańcy Europy? „Ludzie byli przekonani, że doprowadzi on do kompleksowej reformy systemu politycznego Europy i zagwarantuje wieczny pokój” – powiedział doradca Metternicha Friedrich von Gentz.
Po raz pierwszy w historii dyskutowano o „dobru kontynentu” i nawet Metternich przyznał: „Opinia publiczna… jest jedną z najpotężniejszych broni”. Ale jak napisała socjolog Harriet Martineau: „Pokój z 1815 r. został zawarty bez najmniejszych starań o zapewnienie jego trwałości przez coś większego niż konwencje i protokoły – przez zjednoczenie ludzkości w lidze wspólnych interesów”. Zamiast próbować „podbić serca”, Kongres po prostu połączył i przeniósł całe narody i umieścił masy ludzi w nowych granicach bez względu na wspólną kulturę, język czy lojalność. Gentz spoglądał wstecz z niesmakiem: „Nigdy oczekiwania opinii publicznej nie były tak wielkie, jak przed otwarciem tego uroczystego zgromadzenia. … Ale przyniosło ono tylko restytucje, które zostały z góry ustalone siłą broni, porozumienia między wielkimi mocarstwami, które były niekorzystne dla przyszłej równowagi i zachowania narodów Europy”.
W ciągu następnego stulecia pięć najważniejszych państw-sygnatariuszy traktatu wiedeńskiego dwukrotnie prowadziło wojnę. Monarchom nie udało się wdrożyć globalizmu. Po kolejnej wojnie – I wojnie światowej – przyszła kolej na dyplomatów.
Karykatura Kongresu Wiedeńskiego 1815: „Kongres rozwiązał się przed pokrojeniem tortu.” Fine Art Bilder/Heritage Bilder/Getty Images
Konferencja Wersalska
Najbardziej szokujące w nowych globalistach było to, że najwyraźniej nie wyciągnęli oni żadnych wniosków z błędów Kongresu Wiedeńskiego ani z przyczyn samej nowej wojny. Kiedy Stany Zjednoczone przystąpiły do I wojny światowej w 1917 r., postępowy prezydent Woodrow Wilson był już w trakcie wyobrażania sobie globalnej organizacji, która zapobiegłaby kolejnej wojnie.
Przybył do Francji w styczniu 1919 roku i został powitany przez dwa miliony ludzi na Polach Elizejskich. Wielu z nich płakało i niosło kwiaty, czując, że przybył Książę Pokoju.
Wilson przywiózł ze sobą swoje Czternaście Punktów, które obejmowały „otwartą dyplomację bez tajnych traktatów”. Założenie to zostało już naruszone, gdy Niemcom przedstawiono Czternaście Punktów jako fakt dokonany. Punkty Wilsona obejmowały również redukcję zbrojeń i wolny handel na pełnym morzu. W praktyce oznaczało to, że tylko Stany Zjednoczone i Anglia miałyby prawdziwie wolny handel, ponieważ tylko one posiadały floty, które mogłyby go egzekwować. Najważniejszym punktem globalistycznej wizji było stwierdzenie Wilsona, że Liga Narodów powinna działać jako globalny organ negocjacyjny i światowy policjant. Amerykanie, a zwłaszcza Senat, nie byli zadowoleni z nowych uwikłań w politykę zagraniczną. Amerykańscy delegaci ostatecznie zagłosowali za traktatem, ale tylko pod warunkiem, że był on powiązany z tak zwanymi zastrzeżeniami Lodge’a, co sprawiło, że USA były widzem, a nie aktywnym uczestnikiem. Rosjanie również się nie przyłączyli. Nie miało to większego znaczenia.
Kiedy rzeczywistość wystawiła teorię globalizacji na próbę, żaden kraj nie chciał angażować wojsk ani pieniędzy w walkę Chińczyków przeciwko Japończykom lub Etiopczyków przeciwko Włochom.
Liga Narodów miała jednak decydujący i trwały wpływ. Globaliści wprowadzili nową doktrynę: że ciało międzynarodowe w jakiś sposób posiada „siłę moralną” przewyższającą siłę poszczególnych narodów. Ta siła moralna zaczęła tworzyć nowe narody i rozbijać istniejące. Na przykład Austro-Węgry przetrwały wieki z funkcjonującym państwem obejmującym 12 milionów Niemców, 10 milionów Madziarów, 8,5 miliona Czechów i tak dalej. Austriacy osiągnęli to dzięki polityce wzajemnych małżeństw, etnicznego podziału władzy i kompromisów. (Sytuacja bardzo przypominająca Jugosławię w latach dziewięćdziesiątych lub Irak w latach dwutysięcznych). Gdy tylko „siła moralna” zastąpiła te bardzo praktyczne, lokalne relacje, w każdym przypadku wybuchł chaos.
W każdym razie rozejm wersalski został przekazany Niemcom i Austro-Węgrom w jego ostatecznej formie – ze wszystkimi jego zaletami i punktami negocjacyjnymi dla mocarstw centralnych – kiedy było już za późno. Kiedy Niemcy złożyli podpis, wyglądali jak „ludzie, którzy zostali poproszeni o podpisanie własnego nakazu śmierci”, według jednego z ludzi z otoczenia Wilsona.
Pokój zawarty na konferencji wersalskiej trwał mniej niż 20 lat. W 1931 roku Japonia rozpoczęła inwazję na Mandżurię, a osiem lat później cały świat ponownie znalazł się w stanie wojny. Zamiast próbować zdobyć serca ludzi, Kongres po prostu połączył i przeniósł całe narody oraz przesiedlił masy ludzi w nowe granice bez względu na wspólną kulturę, język czy lojalność.
Naukowy globalizm
Pod koniec II wojny światowej wysiłki na rzecz globalizacji znalazły nowych sojuszników – naukowców – dzięki nowej, przerażającej broni: bombie atomowej. Co ciekawe, sondaże wykazały, że 65% Amerykanów nie było zbytnio zaniepokojonych bronią jądrową pod koniec wojny. Zapytani o najbardziej niepokojące kwestie, mniej niż 20% w ogóle wspomniało o bombie. Taka postawa zszokowała naukowców, zwłaszcza tych zaangażowanych w rozwój broni. Wielu z nich, w tym chemik fizyczny Harold Urey, było zdania, że „jedynym wyjściem” z wojny nuklearnej jest „nadrzędny rząd światowy”. Naukowiec nuklearny Leo Szilard powtórzył opinię Ureya: „Bez rządu światowego nie można osiągnąć trwałego pokoju”.
Organizacja Narodów Zjednoczonych została już opracowana na Uniwersytecie Harvarda w Dumbarton Oaks. A kiedy prezydent Harry Truman, pobożny ewangelik, spotkał się z nowymi delegatami ONZ w czerwcu 1946 roku, nawet on powiedział, że to Bóg „zaprowadził nas tak daleko w naszych poszukiwaniach pokoju poprzez organizację świata”.
Naukowcy wierzyli, że powinni przewodzić Organizacji Narodów Zjednoczonych, a tym samym rządowi światowemu. Szilard powiedział: „Wielu ludzi, którzy wpływają na opinię publiczną … pochodzi z małej klasy – klasy ludzi, którzy mają przewagę wyższego wykształcenia. … Ich postawy i lojalność na dłuższą metę będą wpływać na wartości, które są akceptowane w całej społeczności”.
Amerykanie jednak zdecydowanie odrzucili ONZ, a elity zdały sobie sprawę, że nie mogą zmusić tego narodu twardych indywidualistów do uległości, zawstydzając ich. Kiedy Truman został prezydentem w kwietniu 1945 r., być może nadal zgadzałby się z wieloma globalistycznymi planami, gdyby nie Józef Stalin. Jednak dyplomatyczny impet wciąż zmierzał w kierunku wspólnego użycia broni nuklearnej w ramach międzynarodowych – przynajmniej do czasu, gdy Związek Radziecki zdetonował własną bombę atomową w 1949 roku. Po tym wydarzeniu praktycznie wszystkie dyskusje intelektualistów i naukowców na temat międzynarodowej kontroli broni jądrowej ucichły.
Prezydent Woodrow Wilson z kapeluszem w ręku prowadzi procesję po podpisaniu traktatu wersalskiego. Bettmann/Getty Images
Globalizm gospodarczy
Podczas gdy powstawała Organizacja Narodów Zjednoczonych, zgromadzenie ekonomistów w Bretton Woods, ośrodku narciarskim w New Hampshire (jak to jest z globalistami i śniegiem?), projektowało równie ważną strukturę. W ramach tej formy międzynarodowego globalizmu gospodarczego dolar amerykański miał stać się standardem dla wszystkich transakcji.
Delegaci milcząco zgodzili się, że świat (lub jego większość, z wyjątkiem krajów komunistycznych) zaakceptuje wolny handel, a narody zmniejszą własne wydatki na obronę. W tym duchu ekonomiści z Bretton Woods zwerbowali amerykańską marynarkę wojenną do egzekwowania Wilsonowskiego marzenia o „wolności mórz”. Ten ekonomiczny globalizm opierał się nie tylko na dolarze jako światowej walucie rezerwowej, ale także na stworzeniu organizacji takich jak Bank Światowy i Międzynarodowy Fundusz Walutowy. Organizacje te zostały założone głównie w celu pożyczania pieniędzy krajom słabo rozwiniętym (wspieranym przez Wuja Sama) w ramach tak zwanej „pomocy rozwojowej”. Wkrótce jednak napotkały one problem: zjawisko znane jako Dylemat Triffina. Aby dolar mógł być walutą rezerwową wolnego świata, musiał zachować swoją wartość. Jednak wraz z rosnącym zapotrzebowaniem na pomoc rozwojową ze strony USA i obietnicami międzynarodowej pomocy finansowej, dolar zaczął tracić na wartości w wyniku inflacji.
Gdyby pomoc rozwojowa była jedynym popytem osłabiającym dolara, system z Bretton Woods mógłby przetrwać dłużej. Jednak dwa inne czynniki przyspieszyły upadek systemu. Po pierwsze, wojny za granicą zwiększyły zobowiązania pomocowe o miliardy dolarów. Po drugie, wydatki krajowe, począwszy od programów Wielkiego Społeczeństwa Lyndona Johnsona, szybko doprowadziły do wzrostu inflacji. Porażka globalizmu powinna być oczywista: Narody mają różne światopoglądy, kultury i cele.
Czasy współczesne
Kiedy Ameryka rozpoczęła operację Iraqi Freedom, a następnie ustanowiła ogromne budżety pokojowe, Bretton Woods w zasadzie dobiegło końca. Dolar nie był już wystarczająco solidny, by pełnić rolę światowej waluty rezerwowej. Co być może ważniejsze, wojny w Afganistanie i Iraku wywołały rosnącego ducha nieinterwencjonizmu. Amerykanie byli oburzeni atakami z 11 września i początkowo wspierali te wojny, ale wkrótce zmęczyli się odgrywaniem roli światowego policjanta. W połączeniu z redukcją wydatków wojskowych doprowadziło to do unieważnienia Bretton Woods. W międzyczasie Bank Światowy i MFW znalazły się w sytuacji rozdarcia między nieudzielaniem pożyczek upadłym lub skorumpowanym reżimom, takim jak niektóre na Bliskim Wschodzie, a udzielaniem im pożyczek ze świadomością, że pieniądze nie zostaną wykorzystane zgodnie z przeznaczeniem. Jak na ironię, kraje rozwijające się również zaczęły postrzegać pomoc dla Pierwszego Świata jako formę „neokolonializmu”, co wywołało potężne ruchy przeciwne.
I właśnie wtedy, gdy wydawało się, że globalizm gospodarczy dobiegł końca, pandemia COVID-19 – i reakcje na nią – zdawały się ożywiać nadzieję na międzynarodową kontrolę. Urzędnicy zdrowia publicznego promowali karty szczepień jako sposób na zapewnienie ludziom „bezpieczeństwa”. Jednak karty nie zostały zaakceptowane, a szkodliwe skutki blokad stały się jasne.
Od lewej: Prezes Banku Światowego Ajay Banga, prezydent Brazylii Luiz Inácio Lula da Silva, premier Indii Narendra Modi, prezydent RPA Cyril Ramaphosa i były prezydent USA Joe Biden pozują podczas szczytu G20 2023 w New Delhi w Indiach.Evan Vucci/AP
Ostateczna porażka
W ostatnich dziesięcioleciach globaliści wykorzystywali „zmiany klimatyczne” jako mechanizm zmuszający rządy krajowe do pozostania pod ich egidą. Jest to nowszy wariant, który owija typowy manewr globalistów – apel do władzy o uratowanie świata – w apokaliptyczny pogląd, który można naprawdę opisać jedynie jako teologię.
Aktywiści klimatyczni pilnie ostrzegają przed konsekwencjami nieposłuszeństwa. I egzekwują ortodoksję klimatyczną z religijną żarliwością, określając dysydentów jako „zaprzeczających nauce” i publicznie potępiając ich na Instagramie. Największym wyzwaniem dla dzisiejszego globalizmu jest to, że kilka potężnych krajów po prostu odmawia udziału w tej grze. Chiński prezydent Xi Jinping nie ma zamiaru dołączać do żadnej międzynarodowej struktury kierowanej przez zachodnie elity. No i jest jeszcze Rosja. Niezależnie od tego, co myślimy o Władimirze Putinie, jasne jest, że stawia on interesy Rosji na pierwszym miejscu w relacjach z innymi narodami. Krótko mówiąc, możemy być świadkami szczytu globalizacji. Podczas zeszłorocznego spotkania G20 premier Indii Narendra Modi oświadczył: „Globalne zarządzanie zawiodło”. Analitycy inwestycyjni zaczęli już informować inwestorów, że wzrost produktywności wynikający z globalizacji nie tylko osiągnął szczyt, ale obecnie uległ odwróceniu.
Według raportu National Intelligence Council „Global Trends 2040”, świat osiągnął już trzeci z przewidywanych celów – „oddzielne silosy” – dokładnie tam, gdzie futurysta Peter Zeihan widział świat, pisząc „The Accidental Superpower” w 2016 roku. Tymczasem kraje BRICS – Brazylia, Rosja, Indie, Chiny i Republika Południowej Afryki – mają razem więcej bogactwa niż kraje G7.
Porażka globalizmu powinna być oczywista: Narody nie podzielają tych samych światopoglądów, kultur czy celów. Ci, którzy desperacko pragną wzrostu, nie zastąpią tańszych i bardziej niezawodnych paliw kopalnych „zieloną” polityką. Co więcej, międzynarodowy opór wobec kontroli elit z Davos jest teraz oczywisty.
Potwierdzają to niedawne wybory, od premiera Indii Narendry Modiego i Włoszki Giorgii Meloni po amerykańskiego Donalda Trumpa i Javiera Milei w Argentynie, a także rządy europejskie od Słowacji i Węgier po Holandię i Finlandię. Antara Haldar, profesor prawa na Uniwersytecie w Cambridge, zauważył, że Davos, gdzie nadal gromadzą się globalistyczne elity, pokazało jedną rzecz: bezcelowość ich zachowania. Żaden z członków Światowego Forum Ekonomicznego nie może tak naprawdę wpłynąć na Indie, Chiny, Rosję i, w coraz większym stopniu, RPA, Argentynę czy państwa takie jak Iran.
Globaliści powiedzieliby, że ich motywy są altruistyczne. Ale to Bóg stworzył narody i ustanowił rząd jako przedsięwzięcie krajowe, a nie globalne – być może dlatego próby narzucenia scentralizowanej kontroli wciąż kończą się niepowodzeniem. Po tym, jak nie udało się obalić kluczowych światowych przywódców, którzy oparli się jego uściskowi, globalizm ponownie wydaje się chylić ku upadkowi. Historia pokazuje jednak, że duch Babel nigdy nie jest daleko.
