Od czasów brytyjskiego ekonomisty Thomasa Malthusa, elity rządzące w szczególności trzymały się teorii, że ludzi jest zbyt wielu. Malthus zidentyfikował przeludnienie jako problem rozwijającej się gospodarki i społeczeństwa. Podążając za teoriami Klubu Rzymskiego na temat „granic wzrostu”, idee Malthusa są wielokrotnie podejrzewane o to, że stoją za takimi działaniami jak transformacja energetyczna, „pandemia” koronawirusa, pragnienie dyktatury zdrowia przez WHO i tym podobne. WEF, które reprezentuje interesy tysiąca największych korporacji, można zidentyfikować jako siłę napędową. Na przykład Światowe Forum Ekonomiczne (WEF) od dawna używa niepokojącego sloganu do promowania swojego antyludzkiego programu depopulacji, twierdząc, że potrzebujemy mniej „dusz na planecie”, aby walczyć ze „zmianami klimatycznymi”.

Jeden z tak zwanych „współtwórców agendy” WEF wprowadził nowy slogan depopulacji, narzekając jednocześnie, że ci, którzy się z nim nie zgadzają, stoją na drodze do „ratowania planety”.

Yogi Sadhguru, jeden ze współtwórców programu WEF, wezwał do wdrożenia szeroko zakrojonego planu „dekarbonizacji” w celu „zmniejszenia liczby stóp” na planecie. Powiedział: „Zadali mi genialne pytanie: 'Jak można zmniejszyć ludzki ślad? Odpowiedziałem: „Musisz zmniejszyć liczbę stóp””.

Is there a "horseshoe theorem" for how all those people trying to "warn" everyone eventually get tired of the resistance they receive and subsequently just come to agree with the very people they were warning about?

"ok fine, they CAN'T see it, just go ahead…" pic.twitter.com/7DKc0V7fuf

— Stephen A. Ridley (@s7ephen) July 1, 2023

Dennis Meadows, jeden z głównych autorów książki Klubu Rzymskiego „Granice wzrostu” z 1972 r., stał się znany dzięki podobnemu wezwaniu. Meadows jest uważany za architekta agendy WEF, a jego teorie dotyczące liczby ludności mają kluczowe znaczenie dla antyludzkiej agendy organizacji.

Meadows twierdzi, że większość światowej populacji musi zostać zniszczona, aby ocaleni mogli cieszyć się „wolnością” i „wysokim standardem życia”. W wywiadzie z 2017 r. Meadows stwierdził, że ludobójstwo 86% światowej populacji jest „nieuniknione”. Niedawno inny członek WEF podniósł poprzeczkę, wzywając do zmniejszenia liczby ludzi o ponad 90 procent. Angielska prymatolog i antropolog Jane Goodall, którą WEF wymienia jako jednego ze swoich „współtwórców agendy”, przedstawiła szokującą propozycję osiągnięcia celów globalistycznej organizacji „zero netto”.

Goodhall chce uratować „planetę” przed „globalnym ociepleniem”, zakładając, że populacja Ziemi będzie o ponad 90 procent mniejsza niż obecnie. Goodall twierdzi, że wszystkie „problemy” WEF zostałyby rozwiązane, gdyby na planecie było mniej ludzi. Oświadczenie to wygłosiła podczas dyskusji panelowej na dorocznym szczycie organizacji w Davos w 2024 roku.

Panel omawiał plany osiągnięcia „zera netto”, aby osiągnąć cele „Agendy 2030” podyktowanej przez WEF i jej równie niewybieralną globalistyczną organizację – ONZ.

Szacuje się, że w marcu 2024 roku populacja ludzka na Ziemi wyniesie 8,1 miliarda ludzi. 500 lat temu, według znanego antropologa Goodalla, populacja ludzka wynosiła około 435 milionów. Aby spełnić propozycję Goodall dotyczącą rozwiązania „problemów” globalistów, 94,6% ludzkości musiałoby zniknąć.

Jest was zbyt wielu! Redukcja populacji według Malthusa

Ale ilu tak naprawdę jest „zbyt wielu”? W całej historii, gdy władcy uważali, że czują się zatłoczeni, zawsze miało to związek z ich subiektywną wrażliwością, ale nigdy z faktycznym przeludnieniem. Chociaż w średniowieczu w Europie żyło tylko od 10 do 20% obecnej liczby ludzi, krucjaty, wojny religijne i epidemie były wykorzystywane do wyludnienia populacji.

Nawet dziś, poza megamiastami, nie może być mowy o dysproporcji między liczbą ludzi a dostępnymi zasobami. Agendy mające na celu zmniejszenie populacji zawsze wynikają ze strachu związanego z poważnym przeludnieniem wśród rządzących. Relację między bogatymi i biednymi można doskonale symbolizować za pomocą huśtawki. Nieliczni, którzy siedzą po jasnej stronie, są podnoszeni tym wyżej, im więcej jest ich stłoczonych po drugiej stronie. Tylko wtedy, gdy stosunek liczbowy jest bardzo ostry, bardzo niewielu może siedzieć bardzo wysoko. Dzisiejsi oligarchowie na Zachodzie i Wschodzie są bogatsi niż władcy kiedykolwiek wcześniej. W związku z tym wielu z nich jest potrzebnych po przeciwnej stronie. Klasa średnia, która znajduje się blisko punktu zwrotnego huśtawki, może tylko przeszkadzać. Strach przed wieloma głowami po drugiej stronie jest nieunikniony. Oczywiście nie ma już mowy o masowych morderstwach lub ukierunkowanym zabijaniu biednych. Chronimy się przed koniecznością zmniejszenia całkowitej liczby mieszkańców Ziemi w celu ochrony zasobów. Fakt, że musi to być 100% tych po drugiej stronie huśtawki, ponieważ rządzący nie odgrywają żadnej roli pod względem liczby, jest ukryty.

Mistrzowie redukcji populacji

Pogarda dla większości populacji przez rządzącą mniejszość ma z pewnością długą tradycję. Pierwsza teoretyczna podstawa, która nadała tej pogardzie pseudonaukową legitymizację, została dostarczona przez dwóch angielskich duchownych, którzy pochodzili z wyższych klas zwolnionych z pracy. Pierwszym z nich był prawdopodobnie Joseph Townsend (1739-1816), który w 1786 r. w swojej „Dissertation on the Poor Laws” przedstawił widmo przeludnienia jako konsekwencję państwowej opieki nad ubogimi. Głód byłby najlepszą receptą na przeludnienie.

Thomas Robert Malthus (1766-1834), dziś uważany za mistrza, poszedł bezpośrednio za nim. Jego „Esej o zasadzie ludności” z 1798 roku nie tylko stał się coraz bardziej cyniczny w kilku wydaniach, ale także stał się treścią nauczania na Uniwersytecie Kompanii Wschodnioindyjskiej, gdzie Malthus wprowadził swoje herezje w umysły przyszłych menedżerów.

Wbrew faktom historycznym i bez konkretnych analiz populacji, Malthus po prostu twierdził, że każda populacja będzie rosła wykładniczo bez gwałtownych ograniczeń, podczas gdy środki utrzymania mogą rosnąć tylko liniowo. Głód i trudności nie byłyby wynikiem wyzysku, ale nieuchronnie wynikałyby z tej dysproporcji. Przetrwanie części populacji byłoby możliwe tylko dzięki śmierci większości i w żaden sposób nie byłoby naganne. Życie to loteria, w której wiele osób musi losować. Próba umożliwienia przetrwania wszystkim wiązałaby się z wyginięciem gatunku. To nieuniknione, że najsłabszy zawsze zginie. Tego prawa natury nie można mieć za złe najsilniejszym. To nie intelektualna penetracja problemu populacji zapewnia Malthusowi obecność w myśli akademickiej po dziś dzień, ale rozgrzeszenie, jakiego udziela klasom wyższym.

Dziś aforyzmy Malthusa są często reinterpretowane jako rzekomo satyryczne stwierdzenia. Sam kontekst nie daje ku temu żadnych podstaw. Nawet fakt, że najgorsze wykolejenia jego darwinizmu społecznego pojawiają się dopiero od szóstego wydania jego książki, nie pozwala na żadną relatywizację. Ostateczna wersja jest decydująca dla wszystkich autorów.

Pogarda Malthusa dla masy ludności jest autentyczna: „Ze wszystkich potworów zagrażających wolności najbardziej niebezpieczny jest motłoch, ten wyrostek nieumiarkowanej populacji”. Wielki głód w Irlandii w połowie XIX wieku miał być prawdziwym testem.

Malthus był również prekursorem dzisiejszych zresetowanych globalistów, ponieważ pomieszał przyczynę i skutek, aby zafałszować fakty. Ubóstwo nie spowodowałoby rezygnacji z planowania rodziny i wzrostu populacji. Nie, „tylko głód może napędzać lub pobudzać ich do pracy”. Wzrost populacji byłby główną przyczyną ubóstwa. W ten sam sposób, w jaki CO2 jest obecnie wymieniany jako przyczyna globalnego ocieplenia, mimo że jest to tylko konsekwencja wyższych temperatur, ponieważ więcej CO2 wyparowuje z oceanów na świecie. Przekręcając przyczynowość, Malthus stworzył plan bezczelnych kłamstw.

Malthus żyje

Chociaż Malthus został początkowo zapomniany na starość i po śmierci, pokolenie później stał się przodkiem posiadaczy niewolników i eugeników. W 1877 roku powstała Liga Malthusa, która twierdziła, że jest zaangażowana w walkę z ubóstwem klasy robotniczej poprzez propagowanie rygorystycznej kontroli urodzeń. Od tego czasu lista Malthusianów brzmi jak Who’s Who brytyjskich intelektualistów: H.G. Wells, Aldous Huxley, Bertrand Russel, George Bernard Shaw, D.H. Lawrence… Ograniczenie populacji było stałym punktem w myśleniu anglo-amerykańskich elit.

A nawet od czasów II wojny światowej brytyjska arystokracja tchnęła duchem pogardy dla ludzkości: „Jeśli kiedykolwiek się odrodzę, proszę, niech to będzie śmiertelny wirus. W ten sposób mógłbym odegrać swoją rolę w rozwiązaniu problemu przeludnienia” – powiedział książę Edynburga Filip.

Wraz z ideologią CO2 promującą depopulację, Malthus jest teraz mocno zakorzeniony w umysłach akademickiej klasy średniej. Pomimo całej „przyjaznej kultury” i „integracji”, rzekomo filantropijni współcześni są przekonani, że problem CO2 jest spowodowany zbyt dużą liczbą ludzi. Zadajmy tylko kontrpytanie: „Od kogo zaczniemy redukcję populacji – od was czy od nas?”. Wtedy zapada cisza.

Opracował: Amon

www.strefa44.pl

www.strefa44.com.pl