W 1987 roku japoński zespół z Uniwersytetu Waseda (Tokio), pod kierownictwem Sakuji Yoshimura przeprowadził elektromagnetyczny sondaż dźwiękowy piramidy Khufu i Sfinksa i znalazł SIEDEM jam i tuneli. Rzadkie zdjęcia Wielkiego Sfinksa wskazują na istnienie kilku zawiłych wejść. Wielki Sfinks w Gizie zawładnął wyobraźnią i zainteresowaniem każdego, kto go widział. Ten fascynujący monument – który dumnie strzeże piramid w Gizie – jest bez wątpienia najbardziej tajemniczą starożytną strukturą na naszej planecie.
Mierzący 241 stóp długości i 66 stóp wysokości Wielki Sfinks w Gizie jest największym posągiem monolitycznym na naszej planecie.
Ale jego piękno i tajemniczość sięgają daleko poza jego rozmiar
Jeśli spojrzymy na Sfinksa dzisiaj i porównamy go z niezwykle starymi i rzadkimi zdjęciami tego monumentu, kiedy był jeszcze pokryty piaskiem, zauważymy wiele interesujących szczegółów, które wskazują na możliwość istnienia pod nim podziemnego świata.
Ten starożytny zabytek – który według niektórych badaczy jest znacznie starszy niż starożytna cywilizacja egipska – został odkryty (prawie całkowicie zasypany piaskiem) w roku 1817, kiedy to podczas pierwszych nowoczesnych wykopalisk archeologicznych, prowadzonych przez Giovanniego Battistę Caviglię, udało się całkowicie odsłonić klatkę piersiową Sfinksa. Po kilkudziesięciu latach, cały Sfinks został ostatecznie odkopany w latach 1925-1936 przez ekspedycję archeologiczną kierowaną przez Émile Baraize. To właśnie w tym okresie wykonano najciekawsze zdjęcia Wielkiego Sfinksa. Na zdjęciach tych widoczne są liczne jamy, wejścia i jak się wydaje tunele, które według wielu prowadzą pod tym majestatycznym starożytnym monumentem. Co ciekawe, w 1987 roku japoński zespół z Uniwersytetu Waseda (Tokio), pod kierunkiem Sakuji Yoshimura przeprowadził elektromagnetyczne badania sondażowe piramidy Khufu i Sfinksa.
Wyniki były fascynujące: Na południe od Sfinksa, japończycy odkryli istnienie zagłębienia o głębokości od 2,5 m do 3 m pod ziemią. Znaleźli też ślady rowka na korpusie Sfinksa, który sięga poniżej Sfinksa. Japończycy znaleźli kolejny rowek podobny do południowego, co może wskazywać na to, że pod Sfinksem znajduje się tunel łączący południowy i północny rowek. Przed dwoma łapami Sfinksa.
Wnioski z japońskiej pracy pozwalają stwierdzić, że pod Sfinksem znajduje się więcej wnęk, niż wcześniej znano. (Źródło) (Źródło) (Odnośnik)
Wyniki badań przeprowadzonych przez naukowców z Uniwersytetu Waseda zostały potwierdzone w 1991 roku, kiedy to zespół składający się między innymi z Thomasa Dobeckiego i Johna Anthony’ego Westa przeprowadził badania Sfinksa z wykorzystaniem refrakcji sejsmicznej, tomografii refrakcyjnej i refleksji sejsmicznej. Badacze zinterpretowali swoje dane jako wskazujące na płytsze podpowierzchniowe wzorce wietrzenia w kierunku tyłu i głębsze w kierunku przodu, co ich zdaniem wskazuje, że tył Sfinksa i jego rów zostały ukształtowane.
Raport WASEDA Najważniejsze informacje
1. Obszar na południe od Sfinksa
Siedem linii pomiarowych zostało zainstalowanych na wschodzie i zachodzie oraz cztery linie pomiarowe na północy i południu, aby przeskanować Sfinksa na przestrzeni 70 metrów ze wschodu na zachód i ponad 10 metrów z północy na południe. Skała macierzysta Sfinksa zawiera więcej wilgoci niż ta w piramidzie. Wynikałoby to z faktu, że Sfinks znajduje się bliżej podziemnego strumienia. Uzyskano odpowiedź, która wskazywałaby na istnienie strugi 2,5 do 3 metrów pod powierzchnią ziemi w pobliżu południowo-wschodniego przednóża. Na jego ciele znaleziono rowek o szerokości 2 metrów, głębokości 3 metrów i długości 2 metrów, który wydaje się rozciągać pod ciałem.
2. Obszar na północ od Sfinksa
Cztery linie pomiarowe zostały zainstalowane na wschodzie i zachodzie oraz pięć linii pomiarowych na północy i południu, aby przeskanować Sfinksa na odcinku ponad 60 metrów ze wschodu na zachód i ponad 7 metrów z północy na południe. Północne podłoże skalne wydaje się zawierać więcej wilgoci niż południowe. Pionowe pęknięcia, biegnące na wschód i zachód przez Sfinksa, powstały naturalnie. Na korpusie znajduje się rowek podobny do tego z południowej części, który wydaje się rozciągać pod korpusem.
Pod Sfinksem może więc znajdować się tunel. Ponadto, w pobliżu przedniego łokcia, wykryto geometryczną jamę (1m x 1,5m x 7m), prawdopodobnie zawierającą metal lub granit.
3. Obszar na wschód od Sfinksa (w pobliżu przedpiersia Sfinksa)
Przednia część Sfinksa składa się z kawałków wapienia, które zostały sztucznie uformowane i wybrukowane. Z biegiem czasu, ułożone i wybrukowane kawałki wapienia uległy przesunięciu i zagłębieniu.
Początkowo zespół obawiał się o pomiary, gdyż turbulentne odbicia na powierzchni mogłyby zakłócić pracę czujnika. Linie pomiarowe (składające się z siatki po 10 linii każda) zostały wytyczone metodą metryczną na wschód i zachód oraz na północ i południe. W wewnętrznej części obu przednich stóp wykryto geometryczne zagłębienie (1,5 m x 3 m). Dno nie zostało jednoznacznie rozpoznane, ponieważ może być nierówne lub mogą znajdować się w nim jakieś przedmioty. Jama wydaje się sięgać od wschodu na zachód, tj. w kierunku klatki piersiowej, jednak badanie uniemożliwił granitowy stół ofiarny. Powierzchnia, która nie jest wykonana z wapienia i posiada dużą ilość pęknięć, nie została prawidłowo zmierzona z powodu gwałtownego, turbulentnego odbicia na niej.
Wstępne badania wykazały duże prawdopodobieństwo istnienia jamy 1 do 2 metrów pod powierzchnią ziemi. Jama ta może być połączona z powyższą jamą znajdującą się przed Sfinksem, a także może sięgać w głąb Sfinksa. Jeśli jednak jamy te są oddzielone, to bardzo możliwe, że dawna jama znajdująca się przed Sfinksem to Sertab, w którym umieszczono posąg.
Wspomniany wyżej Sertab jest bardziej powszechnie nazywany serdabem, czyli pomieszczeniem w grobowcach Starego Państwa, w którym umieszczano posągi przedstawiające ka zmarłego. Często znajdowały się tam otwory na oczy lub szczeliny, aby ka mogło mieć dostęp do swoich ofiar. Nie ma jednak zbyt wielu powodów, by sądzić, że Sfinks służył jako grobowiec.
Kilka zdjęć, jak również dane z badań naukowych wskazują na duże prawdopodobieństwo, że pod Sfinksem znajdują się szyby i przejścia prowadzące do niezbadanych komór. Rzadkie zdjęcia Sfinksa pokazują liczne anomalie, które zostały „zakryte” przez późniejsze renowacje. Istnieją fotografie Sfinksa, które pokazują ogromną szczelinę na szczycie głowy, która według wielu prowadzi do komory grobowej. Wejście to ma wymiary 4 stopy x 2 stopy i jest wspomniane w wielu raportach podróżników z wypraw do Sfinksa.
Tak wygląda dziś zapieczętowane wejście na szczycie głowy Sfinksa
