To, co łączy niemal wszystkie mitologie, to wierzenia wszystkich ludzi obracające się wokół boskiego pochodzenia życia, późniejszego pojawienia się człowieka i przygotowań związanych ze śmiercią. Zmieniają się jedynie imiona bogów i bogiń, lub ich wizualne interpretacje. Entourage, ogólną orientację przenika jedna charakterystyczna cecha – w ludzkiej pamięci dominuje boskie pochodzenie zarówno świata, jak i człowieka w nim.  Pomimo tego, że bogowie i boginie kopiują działania samych ludzi, nawet przy wszystkich walkach, pijaństwie, rozdzieraniu się na kawałki, z których zresztą później tworzą ziemię i pierwszych ludzi, istota pozostaje ta sama – w pamięci ludzkiej istnieje niezapomniany ogień, że pochodzenie życia pochodzi od bogów.

Nie bierzemy w tej chwili pod uwagę teologii chrześcijańskiej, ale samą istotę eposów ludowych, bo są one właściwie bardzo podobne, z rzadkimi wyjątkami i postaciami, od eposu o Gilgameszu i innych legend sumeryjsko-babilońskich, do północnych pieśni Normanów. Od babilońskich, egipskich, greckich do scytyjskich i obszarów, gdzie żaden podróżnik nie postawił stopy, wszystkie mają podobne cechy.

Idea boskiego pochodzenia życia w mitologii przeszłości, choć w tak brzydkich tonach, skłania do jednej ciekawej myśli, a mianowicie, czy nie jest to przesłanka do rozważań, że w pamięci ludzkiej pozostała wiedza o prawdziwym wyglądzie Ziemi, człowieka, które z czasem zostały zapomniane, obrosły szczegółami, przesądami, ale boska istota pozostała, choć w tej formie przekazana potomkom?

A co jeśli mitologia, którą ludzie określają jako bajki z przeszłości, w rzeczywistości ma o wiele większe znaczenie niż się powszechnie uważa? Może warto przyjrzeć się bliżej dziełom przeszłości i spróbować dowiedzieć się, co tak naprawdę chcieli nam przekazać twórcy legend i eposów?

Do jakich wniosków dochodzimy w wyniku lektury np. historii Wikingów i wspomnień o mitach innych narodów?

Po pierwsze, brak jest informacji o stopniowych narodzinach planety i ludzi. Po drugie, charakterystyczną cechą niemal wszystkich mitologii jest idea ofiary. Po trzecie, stosunek do śmierci jest drżący i związany ze strachem oraz wymaga długich przygotowań, aby przebłagać bogów będąc po drugiej stronie życia. Ale najważniejsza jest najwyraźniej idea wypędzenia z raju, która tkwi w pamięci ludzi od czasów starożytnych. Niebo i piekło w różnych interpretacjach są obecne w legendach. Idea ofiarowania jest nieodłączna we wszystkich religiach i wierzeniach świata, aż do składania ofiar z ludzi, ale mimo to dominuje, co jest rzeczywiście bardzo ciekawym faktem.

Idea stworzenia wskazuje również na fakt, że bez względu na to, jak bardzo byśmy chcieli, nie można wymazać pamięci o przeszłości, ani jego boskiego wyglądu z pamięci człowieka. Z tego punktu widzenia współczesne badania naukowe wyglądają na sztuczne i obce w najwyższym sensie.

Na podstawie biblijnej opowieści o stworzeniu, upadku, wypędzeniu z Edenu, potopie i innych podstawowych epizodach możemy stwierdzić, że człowiek pamięta coś ze swojej przeszłości, kiedy ludzie zaczęli się rozprzestrzeniać na ziemi. Zapisy te były przekazywane potomkom w takiej czy innej formie poprzez opowieści o teraźniejszości. Przez teraźniejszość rozumiemy to, co ludzie intuicyjnie podejrzewają, że nie da się wytrawić tego, co skrzętnie przechowują, niezależnie od tego, jak bardzo starają się przekonać, że jest inaczej. I ta przeszłość może faktycznie okazać się prawdziwa i obecna.

Sięgając głębiej w czas

Co mamy bardziej starożytnego? Totemizm, zachowany do naszych czasów wśród prymitywnych plemion. Możemy do niego dodać także wyniki archeologicznych wykopalisk grobów z czasów neandertalczyków. I co widzimy z analizy tych naprawdę starożytnych mitów i rytuałów?

W grobach ludzi pierwotnych rzeczywiście są ślady obrzędów pogrzebowych. Już wtedy nikt nie chciał umierać, więc ludzie mocno wierzyli w nieśmiertelność duszy.

Naukowcy z drugiej strony mają hipotezę, że ta idea, analogia snu i śmierci, stała się podstawą idei religijnych. Ludzie pierwotni widzieli, że człowiek podczas snu i osoba zmarła są w pewnym sensie podobne. A skoro po śnie można się obudzić, czyli człowiek pozostaje żywy, to prymitywiści doszli do wniosku, że „można się obudzić.” także po śmierci. Tylko nie w naszym świecie, w naszym nie ma ożywionych zmarłych, ale w innym – „świecie duchów”. W totemizmie, choć człowiek nie pochodzi od bogów, lecz od zwierząt, również istnieje bardzo prosta analogia, dostępna dla wyobraźni ludzi. Pierwowzór idei ewolucji życia – która jest właściwie najdawniejszą mitologiczną ideą pochodzenia człowieka. I dopiero wtedy zwierzęta zaczęły nabierać cech ludzi – patrzymy na nieco późniejszą starożytną mitologię egipską. Potem ci bogowie-człowiek-bestie zaczęli wyglądać jak ludzie – jak wikingowie.

Mówiąc o mitologii i koncepcjach wszechświata starożytnych, warto zapoznać się z „opinią” / sposobem bycia współczesnych „prymitywnych” Papuasów i ludów afrykańskich. Tu okazuje się, że wiara w bóstwo, życie pozagrobowe nie jest wymysłem fantazji, ale rzeczywistością w postaci pośmiertnego pojawiania się zmarłych i reakcji duchów na rytuały i ofiary. Wiele mówi o tym Testament: monoteizm ludu wybranego przez Boga sprawił, że na jego drodze, przy stratach i porażkach ze strony dominującego bałwochwalstwa sąsiednich plemion, pojawił się kult wywoływania duchów bogów i zmarłych. Czyli Biblia potwierdza realność tego, co nieszczęśni naukowcy chcą przekazać jako fantazje „głupich” tubylców.

Nawiasem mówiąc, pośmiertne kontakty zmarłych z żywymi nie zanikły we współczesnej cywilizacji high-tech, podobnie jak wiara i kontakt z upadłymi duchami. Po prostu „pozytywna” nauka nie zauważa tego zakresu zjawisk i dlatego nie potrafi rozwikłać tego laboratorium pod lub nad świadomością osobowości.

W mitologii światowej istnieje cała warstwa legend o stopniowym powstawaniu świata. Typowym przykładem jest starożytna mitologia grecka: na początku był Chaos, potem pokłócił się i dał początek Uranowi i Gai i tak dalej. Dalej, w mitologii sumeryjskiej, z której wywodzi się młodszy hebrajski, świat również rodzi się stopniowo. A echo tego, nawiasem mówiąc, pozostało w judaizmie – tam też jest 6 dni, czyli stopniowe powstawanie. Żydzi w zasadzie wprowadzili tylko jedną zasadniczą korektę do mitologii sumeryjskiej, że Bóg nie pojawił się z „nieba i ziemi”, ale odwrotnie. Ale idea stopniowego rozwoju świata pozostała.

Opracował: Amon

www.strefa44.pl

www.strefa44.com.pl