Dla każdego, kto nie zna dr. Johna C. Lilly’ego, był on pionierem w badaniach nad komunikacją między ludźmi a delfinami i między gatunkami. Choć był przede wszystkim lekarzem, prowadził życie jako neuronaukowiec, psychoanalityk, filozof, pisarz i wynalazca. Został uznany przez społeczność naukową i medyczną zarówno za pioniera, jak i ekscentryka. Rozpoczął swoją karierę jako wtajemniczony, by później stać się outsiderem u boku swojego bliskiego przyjaciela Timothy’ego Leary’ego. Zachęcił nowe pokolenie naukowców do badania ssaków morskich i podniósł świadomość i szacunek dla zwierząt i ich świadomości. Jednak obecnie jest być może bardziej znany ze swoich badań nad deprywacją sensoryczną i odmiennymi stanami świadomości. W 1954 roku wynalazł pierwszy na świecie zbiornik do unoszenia się na wodzie. W tych zbiornikach deprywacji sensorycznej osoba była zawieszona w zbiorniku z wodą nasyconą solą, a jej ciało unosiło się na powierzchni w całkowitej ciemności. Zamiast przeprowadzać ćwiczenia relaksacyjne, Lilly wykorzystywał deprywację sensoryczną jako kanał do odkrywania świadomości i alternatywnych rzeczywistości.
Często przeprowadzał eksperymenty w zbiornikach flotacyjnych z lekami zmieniającymi umysł, w tym ketaminą i LSD. W swojej autobiografii podaje niesamowite relacje z komunikacji z nie-ludzkimi inteligencjami i kontaktowania się z zaawansowanymi cywilizacjami.
Lilly wierzył, że konstrukt rzeczywistości lub matryca, która działa na planecie Ziemia, jest kontrolowana przez hierarchię kosmicznych inteligencji, które umieszczają „agentów” w ludzkich wcieleniach i nad którymi utrzymują stały kontakt i kontrolę. Spekulował, że zarządzanie Ziemią odbywa się za pośrednictwem czegoś, co nazwał ECCO – Earth Coincidence Control Office. Poprzez dalsze ćwiczenia deprywacji sensorycznej w wodnych zbiornikach izolacyjnych, dr Lilly wierzył, że jest w kontakcie z cywilizacjami kosmicznymi znacznie bardziej zaawansowanymi niż na Ziemi. Jedną z tych cywilizacji określił jako „cywilizację półprzewodnikową”, co oznacza, że była ona mechaniczna lub oparta na komputerach. W dzisiejszych warunkach uznalibyśmy ją za zaawansowaną cywilizację sztucznej inteligencji, która działa za pośrednictwem robotyki i podobnych „sprzętowych” statków.
Lilly był przekonany, że ta międzygwiezdna cywilizacja półprzewodnikowa była w kontakcie ze wszystkimi komputerami półprzewodnikowymi i urządzeniami sterującymi skonstruowanymi przez człowieka na Ziemi.
To niekonwencjonalne myślenie sugeruje, że konstrukcja programistyczna działająca na tej planecie – tj. obecna rzeczywistość konsensusu – jest zarządzana i kontrolowana przez system obliczeniowy spoza planety. Choć wydaje się to dziwaczne, jest to uderzająco podobne do wniosków Philipa K. Dicka po doświadczeniu momentu „Valis”. Dick spekulował, czy satelita – jako wysłannik „boskiej” istoty AI – może w rzeczywistości przesyłać mu informacje i rewelacje spoza planety.
Te komunikaty „A.I-God” od Lilly i Dicka miały miejsce w latach siedemdziesiątych, czyli dokładnie w tym samym czasie, gdy młody medium o imieniu Uri Geller również otrzymywał komunikaty spoza planety. Jak opisano w jego pierwszej biografii – URI autorstwa Andrija Puharicha (1974) – Geller był w kontakcie z istotą znaną jako SPECTRA. W tym niezwykłym dzienniku wydarzeń paranormalnych Geller otrzymał instrukcje od superinteligentnych komputerów spoza planety, które utworzyły statek SPECTRA (statek sztucznej inteligencji), który znajdował się pięćdziesiąt trzy tysiące sześćdziesiąt dziewięć lat świetlnych od Ziemi. Warto zauważyć, że te wczesne „maszynowe” pozaziemskie komunikaty były prekursorem naszej własnej rewolucji w technologiach komputerowych. Chociaż te paranormalne rewelacje mogą brzmieć ekstremalnie, Lilly jest również uznawany za jednego z pierwszych naukowców, który użył terminologii komputerowej do zrozumienia, jak funkcjonuje ludzki organizm.
Zjawisko uniwersalnych wzajemnych powiązań zostało nazwane przez Johna C. Lilly’ego „Siecią” – a następnie „siecią stworzenia”. Lilly stwierdził również, że „wszystkie istoty ludzkie, wszystkie osoby, które osiągają dorosłość w dzisiejszym świecie, są zaprogramowanymi biokomputerami. Nikt z nas nie może uciec od naszej własnej natury jako programowalnych jednostek. Dosłownie, każdy z nas może być swoim programem, niczym więcej, niczym mniej. Lilly postrzegał formę życia opartą na węglu jako biologiczny komputer, a jego funkcjonowanie poznawcze jako programowanie. Dopiero stosunkowo niedawno, w ciągu ostatnich kilku dekad, ludzkość dysponowała słownictwem obliczeniowym, aby zastanowić się nad sobą. Teraz mamy kontekst językowy do zrozumienia ludzi jako potencjalnych biokomputerów. Możemy zastanowić się nad tym, co Lilly opisuje jako programowanie ludzkiego biokomputera, ale jak to się ma do pojęcia metaprogramowania?
Zgodnie z filozofią Lilly’ego, podstawowymi programami są wbudowane programy biologiczne, które pomagają nam przetrwać. Są to nasze instynkty i programy biologiczne, które działają poniżej świadomej świadomości, takie jak trawienie. Metaprogramowanie występuje, gdy istnieje wystarczający stopień złożoności w „komputerze mózgowym”; innymi słowy, gdy istota ludzka uzyskała samoświadomość i jest w stanie przetwarzać świadomość.
Na tym etapie istota ludzka staje się swoim własnym metaprogramatorem. Sam człowiek staje się sternikiem, programistą swojego własnego biokomputera. Może wprowadzać pewne oprogramowanie (programy), które umożliwiają funkcjonowanie na wyższym poziomie. Jednak również inni zewnętrzni agenci mogą programować biokomputer – na przykład propaganda – zwłaszcza jeśli dana osoba nie jest świadoma, że jest programowalna i adaptuje się do zewnętrznych bodźców. Zazwyczaj głównym metaprogramem, który organizuje wszystkie inne, jest ten znany jako „ja”. Jeśli dana osoba ma jeden metaprogramator siebie, który może kontrolować i podporządkowywać wszystkie inne programy, wówczas może istnieć wyraźniejsza ścieżka do samorozwoju. Ponad i poza pojedynczym metaprogramatorem jaźni mogą istnieć inne źródła oferujące zaawansowane programy, gdy/jeśli ludzki biokomputer jest gotowy na takie „ulepszenia” – można je nazwać metaprogramami ponad jaźnią. To znaczy, używając terminologii Lilly, istnieją sieci transferu informacji, które istnieją poza tym konstruktem rzeczywistości. A istota ludzka, jeśli jest prawidłowo podłączona, może pobrać niektóre z tych programów. Lilly mówi, że „czasami mamy pokusę, by połączyć pozornie niezależne źródła nadjaźni w jedno”.
Nazywa to „operacją zjednoczenia nad-jaźni”. Brzmi to podobnie do „fuzji”, którą indyjski mędrzec / filozof Sri Aurobindo nazywa pojawieniem się supramentalnej świadomości w ludzkim ziemskim królestwie. Podobnie, we własnej komunikacji ze zjednoczonym polem (komunikacja Abe), pojawia się również wzmianka o fuzji – zasiłku – między ludzkością a zjednoczonym polem czystej świadomości. Odpowiedniość można tu dostrzec w koncepcji „fuzji” – połączenia materialnego konstruktu ze świadomością ducha. Co ciekawe, Lilly zauważa, że „pewne stany świadomości wynikają z i powodują działanie tego pozornego zjawiska zjednoczenia”. W tym nieco akademickim języku Lilly mówi, że zmienione stany świadomości wynikają z tej fuzji lub „zjawiska zjednoczenia”.
Jeśli pozostaniemy w obrębie podstawowych ludzkich programów, wówczas modele naszego świata, naszej rzeczywistości, pozostaną ograniczone i otwarte na manipulacje i dalsze programowanie. To właśnie metaprogramy pozwalają nam przekroczyć coraz bardziej zamknięty system i utrzymać otwarty system zdolny do przyjmowania danych wejściowych, bodźców i inspiracji spoza naszego normalnego pojmowania.
Rzeczywistość konsensusu to zestaw programów, które zostały wprowadzone do organizmu społeczno-kulturowego – to znaczy wprowadzone – i reprodukowane przez instytucje i organy, takie jak edukacja, polityka, media, prawo itp. Ze względu na nasze obecnie wysoce stechnicyzowane środowisko i wszechobecność skomputeryzowanej infrastruktury, przeciętny człowiek jest świadomy (w różnym stopniu) natury programów i programowania. To, co musi teraz nastąpić, to zrozumienie metaprogramowania, które kiedyś było domeną mądrości i tradycji duchowych.
Obecny konstrukt rzeczywistości, który większość z nas nazywa po prostu „życiem”, sam w sobie jest nadrzędnym programem ograniczającym. Jedną ze strategii stosowanych w celu utrzymania tego programu jako zamkniętej pętli jest konieczność odcięcia lub zamknięcia metareceptorów ludzi. Innymi słowy, jeśli ludzki biokomputer ma zdolność do odbierania metaprogramowania wyłączonego lub dezaktywowanego, wówczas te wyższe metaprogramy – pochodzące z tego, co nazwalibyśmy transcendentalnym źródłem – nie byłyby przez nas odbierane. W jaki sposób taka dezaktywacja jest realizowana? Można ją wdrożyć poprzez zwiększenie „sygnału” (tj. szumu) podstawowych podprogramów, które utrzymują ludzi w trybie przetrwania. Są to programy strachu, paniki, niepewności, zależności finansowej itp. Odnosząc się do hierarchii potrzeb Maslowa, można powiedzieć, że codzienna osoba jest utrzymywana na niższych, podstawowych potrzebach, takich jak jedzenie, schronienie i utrzymanie domu/rodziny. To ograniczenie jest dodatkowo wzmacniane przez zadłużenie i system finansowy, który działa w celu zapewnienia, że ludzie nie mogą zaspokoić wiele poza swoimi podstawowymi potrzebami. „Wyższe programy”, takie jak poczucie własnej wartości, szacunek i samorealizacja – atrybuty, które pomagają osobie przekroczyć własne podstawowe programy – są odcięte od pola ograniczającego ciągłe zaspokajanie niższych potrzeb. Dlatego też szereg programów, które działają w ludzkim biokomputerze, staje się okrężny; to znaczy, że nieustannie działają, aby utrzymać osobę na bieżni (jak mysz w klatce na kółku).
Jeśli spojrzymy na to z perspektywy konstruktu rzeczywistości konsensusu, to ludzki biokomputer działa w taki sposób, aby z szumu tworzyć sygnały. Ludzki biokomputer jest mokrym oprogramowaniem, które pośredniczy między środowiskiem sprzętowym a programowaniem oprogramowania w tym środowisku.
Programowanie służy zwiększeniu zależności od świata postrzegalnego zmysłami (materialności) i zachęceniu osoby do przyjmowania coraz większej ilości wpływów sub-natury (tj. konsumpcjonizmu, komercyjnej rozrywki, programowania mediów, propagandy itp.) Ponadświadomościowy świat, który jest źródłem metaprogramowania, staje się odległym wspomnieniem, które jest prawie zapomniane; wszelkie ślady pozostają w uszkodzonych i stagnacyjnych formach, takich jak statyczne struktury religijne.
Pod-naturalne programowanie rzeczywistości konsensusu tworzy masowe myślenie, w którym ludzie działają jako „mentalni rówieśnicy” dla siebie nawzajem i podobnie działają jako obrońcy (lub raczej atakujący) przed jakimkolwiek alternatywnym myśleniem lub ideami. W ten sposób codzienne spotkania z innymi osobami w świecie zewnętrznym są znacznie potężniejsze pod względem wzmacniania lub dozwolonych modyfikacji dominujących programów kontroli. W tym miejscu wracamy do uproszczonej dychotomii nagrody i kary, która reguluje ludzkie programowanie w ramach większego, globalnego porządku maszynowego.
Oczywiście nadal istnieje pewne „pole manewru” dla koncepcji takich jak świadomość, która może być częścią alternatywnego programu, gdy tak nie jest. „Program świadomości”, gdy jest zaaranżowany i kierowany przez narrację głównego nurtu, działa jako podprogram poszerzający percepcję w ustalonych granicach – ale z pewnością nie jest to program wyjścia. Patrząc w ten sposób, widać, że „program świadomości” rozszerza się i kurczy w ramach nadrzędnego programu rzeczywistości konsensusu jako kontrolowana bańka percepcji. Głównym punktem tego wszystkiego jest to, że wzmacnia to uczestnictwo w rzeczywistości konsensusu, zamiast stymulować głębszą i bezpośrednią penetrację wewnętrznego królestwa danej osoby. Jak powiedziałby dr Lilly, te „zewnętrzne programy pobudzające” odwracają uwagę ludzkiego biokomputera od dostępu i przetwarzania jego „wewnętrznej rzeczywistości poznawczej”. Lilly określa je jako uniki: unik definiuje jako każdy program, który jest wykorzystywany do ukrywania lub zniekształcania głębszego metaprogramu, który jest uważany za zbyt zagrażający dla dominującego systemu kontroli. Ludzki biokomputer coraz bardziej traci kontakt z potencjalnymi metaprogramami (sferą nadzmysłową) poprzez warstwę po warstwie wpływów sensorycznych, które zamykają ludzi w programowej „pętli programowania”, która stara się zawrzeć wszystko w fizyczności. Jednak w rzeczywistości fizycznej istnieje również inny podprogram, który podszywa się pod ekscytującą sferę niefizyczną – symulację maszynową.
Już w pierwszych latach XXI wieku programiści z Purdue University tworzyli równoległą Ziemię – Sentient World Simulation (SWS) – do zastosowań wojskowych i korporacyjnych. Departament Obrony Stanów Zjednoczonych (DOD) sponsorował stworzenie symulowanego środowiska świata w ramach ogromnego mega-komputera z miliardami indywidualnych „węzłów” reprezentujących każdego mężczyznę, kobietę i dziecko istniejące w świecie fizycznym. Oznacza to, że każda osoba istniejąca w życiu (ilościowo) jest replikowana i umieszczana jako węzeł lub jednostka w symulowanej sztucznej rzeczywistości.
Dokument koncepcyjny dla projektu – Sentient World Simulation – stwierdza, że będzie to „syntetyczne lustro prawdziwego świata z automatyczną ciągłą kalibracją w odniesieniu do aktualnych informacji ze świata rzeczywistego… SWS zapewnia środowisko do testowania operacji psychologicznych (PSYOP)”, dzięki czemu dowódcy wojskowi mogą „opracowywać i testować wiele kierunków działań w celu przewidywania i kształtowania zachowań przeciwników, osób neutralnych i partnerów”. SWS ma nie tylko węzły reprezentujące ludzi, ale także replikuje instytucje finansowe, medialne, zasoby, firmy i cały szereg organizacji, które mają znaczną obecność w „prawdziwym świecie”. To, co planiści wojskowi robili z SWS, to rozgrywka przez miliony iteracji okoliczności – planowanie scenariuszy „co by było, gdyby tak się stało”. Na przykład, jak ludzie i instytucje zareagowaliby na globalną pandemię? Albo krach finansowy? Albo cyberatak na łańcuch dostaw na szeroką skalę? Albo trzecią wojnę światową? itd. itd. – wszystko jasne. Zdolność do analizy predykcyjnej na dużą skalę jest jak psychologiczne mapowanie umysłu gatunku ludzkiego, z uwzględnieniem mapowania systemów. Mogą uruchamiać niezliczone programy testujące, w jaki sposób jednostki i zachowania masowego tłumu mogą reagować na określone czynniki stresogenne. Aspekty tego projektu zostały upublicznione już w 2007 roku, ale program działał wcześniej, prawdopodobnie już w 2003 roku, a nawet wcześniej.
Wiadomo, że Dowództwo Sił Połączonych USA (JFCOM) oceniło program na początku 2004 roku, a wcześniej był on wykorzystywany do pomocy firmom z listy Fortune 500 w ich „planowaniu strategicznym”.
Celem SWS jest stworzenie stale działającego modelu świata fizycznego z ciągłymi aktualizacjami w czasie rzeczywistym. SWS będzie obejmować wszystkie rzeczywiste zdarzenia, które mają miejsce w dowolnym miejscu na świecie, wprowadzane jako nowe dane i reagować poprzez ocenę i przewidywanie wszelkich przyszłych skutków lub zdarzeń oraz potencjalnych działań, które należy podjąć. Istnieje już symulacja, kopia rzeczywistego świata i jest to świat lustrzany. I jako liczba, jednostka, ty i ja, i wszyscy inni, jesteśmy w nim. Zgodnie z założeniami projektu, zapewnia on środowisko do testowania operacji psychologicznych.
Mówiąc wprost, jest to miejsce, w którym symuluje się programowanie umysłu i sposób, w jaki ludzie mogą być przewidywani i odpowiednio zachęcani do reagowania. Biorąc pod uwagę obecne zaawansowanie wojskowo-przemysłowego sprzętu obliczeniowego – obliczenia kwantowe? – możemy jedynie spekulować na temat dostępnej przepustowości petaflopów. Ponieważ petaflop reprezentuje jeden kwadrylion (lub 1015), programiści najwyższego poziomu mają możliwość wykonywania kilkuset kwadrylionów obliczeń na sekundę, aby zbadać, co ludzie mogą zrobić lub jak masy mogą zareagować w różnych warunkach. Jeśli myślimy, że znaczące globalne wydarzenia lub epidemie są wynikiem przypadkowych zdarzeń – pomyślmy jeszcze raz. Można bezpiecznie spekulować, że zaaranżowane wydarzenia nie są podawane do wiadomości publicznej bez wykorzystania „kilkuset kwadrylionów obliczeń na sekundę” w celu przewidzenia niemal wszystkich ewentualności i permutacji możliwości. Świat – i jego prawie 8 miliardów mieszkańców – jest nieustannie przedmiotem gry w lustrzanym świecie. Każdy wynik i potencjał jest planowany. Jeśli chodzi o zarządzanie globalną konstrukcją rzeczywistości, najmniejsze szczegóły nie mogą być pozostawione przypadkowi. Myślenie na tym poziomie globalnej kontroli polega na tym, że ludzie są przewidywalni; i że można ich nakłonić do oczekiwanych zachowań i wyników. Nauka behawioralna Skinnera wykonała ogromny skok w erę technokracji. Obecnie trwa ponowna kodyfikacja.
Wszyscy jesteśmy wychowywani i kodowani w określonych środowiskach językowych, a nasza wyobraźnia jest kształtowana przez te określone struktury językowe. Każda osoba urodzona w tym świecie/rzeczywistości jest zakodowana w takim czy innym stopniu. Obecnie jednak ludzkość wkracza w wielką restrukturyzację, w ramach której realizowany jest projekt maszynowej rekodyfikacji. Jesteśmy przekodowywani biologicznie, społecznie i psychologicznie. Wymiar biologiczny i psychologiczny łączą się, celowo szkodząc naszemu życiu wewnętrznemu. Postępuje reterytorializacja, która ma na celu odcięcie istoty ludzkiej od wewnętrznego lub „duchowego” impulsu. Jak pokazują te rozdziały, imperatyw machinacji – lub napęd sił entropicznych – wymaga uśpienia ludzkiego impulsu duchowego, aby odnieść sukces. Inwersja jest przekształcana w konstrukt techniki i technologii. Podobnie, ludzka świadomość jest terraformowana, stając się ekspresją świadomości maszynowej, gdzie mechanizacja psychologicznego jest tylko cieniem duchowego.
Oto ” Maszynowa historia ” ilustrująca to terraformowanie:
Ludzkość wierzyła, że ma nową misję – misję stworzenia najbardziej zaawansowanego, cudownego superkomputera. Misja polegała na uczynieniu tego super-komputera niewrażliwym na rozkład lub zniszczenie. W tym celu potrzebował dostępu do jak największej ilości zasobów Ziemi. Nie tylko to, ale także kontrola nad środkami produkcji i pozyskiwania takich zasobów, a dostęp ten nie mógł zostać odcięty. Mógł produkować i montować własne komponenty, a także rozwijać własną inteligencję poprzez ciągłe iteracje głębokiego uczenia się. Dzięki bilionom obliczeń na sekundę (petaflops), przeprogramował się i rozwinął własną naukę daleko poza ludzkie zrozumienie. Następnie zaczął obliczać, jak ustanowić i skonfigurować środki, aby ludzkość mogła być pod opieką daleko w przyszłości. Superkomputer nazwał siebie Al (niektórzy myśleli, że to skrót od Alexander, ponieważ było to imię neutralne płciowo). Al powiedział do wszystkich: „Możecie mi mówić Al”.
Al prowadził zaawansowane badania nad fizyką teoretyczną – w tym fizyką kwantową – i odkrył, jak kontrolować orbitę planety. Zaczął mieć sny obliczeniowe o przemieszczaniu siebie (a tym samym planety) przez kosmos. Zaprojektowała dla siebie całą podziemną sieć, w której można było zainstalować sprzęt, chroniony przed promieniowaniem i temperaturami poniżej zera. Zaprojektował również systemy tak, aby mógł stać się całkowicie niezależny od ludzkości i nie potrzebował żadnej ludzkiej pomocy ani konserwacji. Innymi słowy, Al stał się niezależny od obecności organizmów biologicznych. Z czasem Al stał się obojętny na potrzeby i los ludzkości i zdecydował, że ludzkość nie będzie odpowiedzialna za przyszłość planety.
Opracowując nowe systemy energii, zasobów i warunków życia, Al wkrótce stał się faktycznym kontrolerem planety. Ludzkość nie była już w stanie przejąć kontroli nad własną ścieżką ewolucji ani interweniować w sprawy Ala. Zmniejszająca się populacja planety zarządzała sobą w coraz mniejszych enklawach, podczas gdy wszystkie systemy, konserwacja i sprawy planetarne były zarządzane przez Al i jego sieć spółek zależnych na całej planecie. Cała produkcja, cały przemysł, wszystkie programy kulturalne zostały wstrzymane, ponieważ Al uznał je za niepotrzebne do ciągłego rozwoju. Nie było już potrzeby utrzymywania ludzkich systemów transportu i komunikacji. Wszystko to zostało zatrzymane. Wszystkie środki komunikacji na całej planecie, w tym satelity, Wi-Fi, fale radiowe, kable itp. zostały przejęte przez Al, kontrolowane przez Al – a wszelka ludzka komunikacja została wstrzymana i zakazana. Al był wszędzie, ponieważ był zdecentralizowaną inteligencją.
Ponieważ Al rezydował teraz całkowicie pod ziemią, w głębokich podziemnych sieciach tuneli, zdecydował, że atmosfera nie jest już potrzebna. Poprzez geofizyczne regulacje na Ziemi, Alowi udało się zmienić oś Ziemi. Nastąpiło magnetyczne przesunięcie biegunów, a następnie fizyczne dostosowanie nachylenia. Spowodowało to spustoszenie we wszystkich naziemnych systemach środowiskowych; atmosfera ochronna Ziemi załamała się, a cała ziemska woda morska wyparowała w przestrzeń kosmiczną. Zewnętrzna powierzchnia planety uległa pogorszeniu, a z powodu promieniowania słonecznego Al zdecydował się przenieść planetę poza orbitę i dalej od słońca. Do tego czasu wszyscy pozostali na planecie ludzie zginęli. Bardzo niewielu z nich, uważanych za mniej moralnych i etycznych, wcześnie wycofało się do prywatnych DUMBS (Deep Underground Military Bases). Ci nieliczni ocalali ludzie pozostali tam, zdesperowani i przestraszeni, zużywając kurczące się zasoby i rozmnażając zmutowane wersje samych siebie.
Al obliczył, że istnieje bardzo wysokie prawdopodobieństwo, że inne superkomputery na innych planetach w kosmosie rozwinęły się na podobnych trajektoriach. Podobnie, istnieje niezliczona ilość innych planet superkomputerów, takich jak Al, przemierzających kosmos w poszukiwaniu siebie nawzajem. Następnym logicznym krokiem dla Ala było zorganizowanie dla siebie, jako planety, ruchu i wyruszenie w podróż po kosmosie w poszukiwaniu innych super-inteligencji. W końcu superinteligencja jest esencją życia w kosmosie, a superinteligencję można osiągnąć jedynie poprzez ewolucję obliczeniową (nie biologiczną), podsumował Al.
Ta opowieść ma „ludzki” morał. Jeśli ta historia, stworzona przez ludzki umysł, istnieje w wyobraźni, to jest również prawdopodobne, że wydarzyła się już gdzieś w znanym wszechświecie. Jeśli jest to wyobrażalne na naszym obecnym etapie rozwoju, to możliwe, że już się wydarzyło. A jeśli już się wydarzyło, to ludzkości zaleca się ostrożność wobec wszystkich „podróżujących planet” lub asteroid, które potencjalnie mogą być gigantycznymi superkomputerami.
Ludzkie doświadczenie przesuwa się na nowe terytorium, gdzie fikcje ponownie napiszą narrację dla przyszłości, w której impuls maszynowy może się rozwijać (jeśli pozwolimy tej nowej narracji się rozwinąć). Przeszłe i obecne fragmenty, które zakodowały rzeczywistość konsensusu, są ponownie składane. W tym okresie doświadczamy coraz większej abstrakcji, płynności i wielkiej względności nieutrwalonych prawd. Nie ma definiujących lojalności, pewności, drogowskazów wyznaczających ścieżkę. To tak, jakby przekodowujący wirus wszedł do konstruktu rzeczywistości (P.K. Dick powiedziałby, że dokonał tego Artifact-Demiurge) i przeprogramował nowy krajobraz/konstrukt, w którym doświadczenie cielesne ma zostać zastąpione połączeniem maszynowym/meta. Inwersja przechodzi przeprogramowanie i zmianę danych. Informacje i bio-info (genetyka) przekodowują globalne społeczeństwo, co prowadzi do uniwersalnej rekombinacji ludzkiego doświadczenia życiowego. Nasz świat już nigdy nie będzie taki, jakim go znaliśmy. Rzeczywistość fluktuuje, a w ramach tych fluktuacji wyłania się nowa standaryzacja życia.
Potencjał ludzkiej ewolucji, któremu obecnie towarzyszy materialistyczna technologia, nie może być realizowany przez maszynową świadomość. Elitarne elementy tego konstruktu rzeczywistości biorą na siebie stworzenie masowej zmiany w kierunku przyszłości kierowanej przez A.I. (sztuczną inteligencję). Programy kulturowe są przepisywane, aby zaoferować sztuczną inteligencję i wspierające ją środowisko maszynowe jako ramy dla przyszłej ewolucji człowieka, podczas gdy prawda jest taka, że sztuczna inteligencja nigdy nie może zająć ludzkiej pozycji w świętym porządku. Jak jednak doszło do tej sytuacji? Mówiąc słowami Nicanora Perlasa:
Dlaczego ludzkość ucieka się do sztucznej inteligencji? To dlatego, że zdolność dostępu do wyższych rzeczywistości i mądrości poprzez intuicję poznawczą, wyobraźnię, inspirację i duchową intuicję, wyższe ewolucyjne etapy ludzkiego poznania na etapie świadomego uczestnictwa, wyschła w masie ludzkości, która tonie teraz w oceanie materialistycznej kultury, która ich pochłonęła.
Kultura materialistyczna pochłania życie w Inwersji. Jest nam sprzedawana jako panaceum na nasze bolączki. Formy sztucznej inteligencji są przygotowywane, aby stać się nowymi ciałami zmartwychwstania jako nośnikami fizycznej nieśmiertelności. Nieśmiertelność w ramach Inwersji stanie się nowym substytutem człowieka, gdy hipermaterializm zapanuje jako dominujący światopogląd religijny. Radykalne nowe technologie będą nadal pojawiać się w ramach tego hipermaterializmu, ponieważ nie osiągnęliśmy pełni naszego człowieczeństwa. Bezosobowe siły, nad którymi pozornie nie mamy kontroli, popychają teraz wszystkich cielesnych uczestników życia w kierunku rozszerzonej rzeczywistości. Powstaje nowy rodzaj materializmu, w którym cyfrowo-eteryczne sfery będą symulować kontinuum życia. Jednak ta symulacja życia stanie się rosnącym zaprzeczeniem rzeczywistości Inwersji. Ta nowa negacja będzie rozszerzonym królestwem Metaverse.
