Fragment historycznego zwoju niespodziewanie pojawił się po tym, jak przez około sześć dekad uważany był za zaginiony. Zwoje znad Morza Martwego – tzw. Zwoje z Qumran – zostały znalezione w jedenastu grotach skalnych na wschodniej pustyni judejskiej w pobliżu zrujnowanego miejsca Khirbet Qumran na Zachodnim Brzegu nad Morzem Martwym. Od czasu ich odkrycia w jedenastu jaskiniach w latach 1946-1956 są one uznawane za unikalne świadectwa starożytnego judaizmu i składają się z ponad 15 000 fragmentów łącznie około 850 dokumentów zawierających zarówno teksty biblijne ze Starego Testamentu, jak i komentarze do nich.
Niektóre z nich należą do najstarszych znanych rękopisów biblijnych i zostały napisane przez co najmniej 500 różnych skrybów w okresie od roku 250 p.n.e. do 40 n.e.
Unikalne manuskrypty wykonane były z papirusu lub koziej i owczej skóry, które przerabiano na cienki pergamin i przechowywano w glinianych dzbanach, stosunkowo dobrze zachowanych i konserwowanych. W ten sposób, dzięki najnowocześniejszym technikom analizy, nawet ukryte, mocno wyblakłe teksty na tych kruchych pergaminach można jeszcze dziś uczynić widocznymi.
Teraz fragment zwoju, uważany za zaginiony od czasu jego zniknięcia 60 lat temu, został ponownie odkryty w Stanach Zjednoczonych około 10 000 kilometrów od miejsca, w którym został pierwotnie znaleziony. Fragment zawiera jeden z zaledwie trzech zachowanych tekstów z okresu Pierwszej Świątyni i został odkryty przez profesora Shmuela Ahituv na fotografii, co skłoniło go do rozpoczęcia kampanii mającej na celu jego odnalezienie.
Badania doprowadziły w końcu do amerykańskiego stanu Montana, gdzie fragment zwoju wisiał ozdobnie oprawiony w domu bezimiennego mężczyzny. Wyjaśnił, że jego matka otrzymała go w prezencie podczas podróży do Jerozolimy w 1965 roku. Został zaproszony do Ziemi Świętej i do odwiedzenia laboratorium Israel Antiquities Authority (IAA), gdzie przechowywanych jest już wiele szczątków zwojów znad Morza Martwego, i zgodził się, że jego również powinny tam pozostać dla przyszłego przechowania. „Pod koniec okresu Pierwszej Świątyni pismo było powszechne” – powiedział Mail Online Joe Uziel, który kieruje działem zwojów znad Morza Martwego w laboratorium – „Jednak dokumenty z okresu Pierwszej Świątyni, które zostały napisane na materiale organicznym – jak ten papirus – ledwo przetrwały próbę czasu.
Podczas gdy mamy tysiące fragmentów zwojów z okresu Drugiej Świątyni, mamy tylko trzy dokumenty z okresu Pierwszej Świątyni, w tym ten nowo odnaleziony. Każdy nowy dokument rzuca nowe światło na alfabetyzację i administrację w okresie Pierwszej Świątyni.”
Pierwsza i Druga Świątynia odnoszą się do różnych okresów w czasie. Pierwsza Świątynia (Świątynia Salomona) została zbudowana w Jerozolimie przez króla Salomona w X wieku p.n.e. i zniszczona, gdy Jerozolima została zdobyta przez Nowych Babilończyków w 587/586 roku p.n.e. Druga Świątynia stała również w Jerozolimie i została zbudowana przez Judejczyków powracających z wygnania pod wodzą perskiego namiestnika Zerubbabela ok. 515 r. p.n.e., kilkakrotnie przebudowywana i znacznie rozbudowana za czasów Heroda Wielkiego (Świątynia Herodiańska). Została ona splądrowana, podpalona i zniszczona podczas zdobycia Jerozolimy przez wojska rzymskie w 70 roku n.e. Od tego czasu judaizm pozostawał bez świątyni.
